Rozdział 1: "Stres"

Złapałem ją za ramiona, ale nadal niespokojnie wierciła się na łóżku. Zapaliłem lampkę nocną, ciągle lekko nią potrząsać. Byłem coraz bardziej przerażony, nie mogąc jej wybudzić.
- Victoria! - zawołałem. - Skarbie, obudź się.
Dziewczyna krzyknęła przestraszonym głosem, który niemal rozdarł moją ciemną duszę na pół.
Boże, tak bardzo chciałem, żeby to się skończyło.
- Re, proszę cię!
Jej oczy otworzyły się gwałtownie i przez kilka sekund wpatrywała się we mnie ze strachem.
- To ja - rzuciłem, by ją pocieszyć. - To tylko ja.
Łapała głębokie oddechy, a po chwili w końcu mocno zacisnęła powieki i objęła mnie ramionami, przytulając się zachłannie. Czułem jak szloch wstrząsa jej drobnym ciałem, więc przytuliłem ją mocniej.
To zdarzało się tak regularnie, że powinienem był już się do tego przyzwyczaić.
Każdej.
Jednej.
Nocy.
I nadal miałem kurewskie dreszcze, kiedy budził mnie jej krzyk. Nigdy nie mówiła o swoich koszmarach. Nie musiała. Dobrze wiedziałem o kim i o czym śniła.
Chciałem móc położyć temu kres, ale niestety to akurat, było poza moją kontrolą.
- Przepraszam - wyjąkała cicho, gdy nadal ją uspokajałem.
- Nie ma za co - odpowiedziałem równie cicho, odgarniając włosy, które przykleiły się do jej mokrych policzków.
Pociągnęła nosem kilka razy, po czym ponownie ułożyła się na łóżku w moich ramionach.
Nie odzywała się od dłuższego czasu, więc doszedłem do wniosku, że usnęła.
- Kocham cię - szepnąłem, całując ją w czubek głowy i nie chcąc z powrotem jej wybudzić, ostrożnie wysunąłem się z łóżka.
Nie planowałem zaczynać pracy aż tak wcześnie, ale dwa tygodnie nie robienia absolutnie niczego i zostawienia firmy pracownikom nie mogło skończyć się dobrze.
Praktycznie pływałem z rekinami.
Usiadłem za biurkiem w swoim gabinecie i zerknąłem na pulpit komputera. Ikonka ze skrzynką mejlową pokazywała 1435 nieprzeczytanych wiadomości. Aż się przeraziłem.
Wcisnąłem guzik interkomu.
- Tak, sir? - Po drugiej stronie zabrzmiał głos mojego osobistego wybawcy, Marka.
- Mogę dostać potrójną kawę? Czarną. Jestem w gabinecie - powiedziałem zwięźle.
- Wraca pan do pracy, sir?
- Tak, Mark. I jeszcze bajgla do tego.
- Oczywiście, sir.
Wzdychając pod nosem, czytałem email za emailem. Wypiłem trzy potrójne kawy i zjadłem bajgla, plus dwa patyczki serowe, które pani Conrad zrobiła poprzedniego wieczora.
Adrenalina wywołana czarnym paliwem buzowała w moich żyłach, ale nie byłem nawet bliski końca. Cztery godziny później wybiła siódma rano. Zostało mi jeszcze tylko 389 maili do przeczytania, ale kurwa, miałem już dość.
Ponownie wcisnąłem guzik interkomu.
- Mark.
- Tak, sir?
- Co mamy na dzisiaj? - Zmarszczyłem czoło.
- Odwołał pan wszystkie spotkania.
Kurwa.
- Może uda się coś jednak zaaranżować? - zapytałem z irytacją.
- Pan Vause jest osiągalny.
Pan Vause jest osiągalny, bo jego firma jest jeszcze bardziej gówniana niż jego związek z własną żoną.
Nie ma żony, tak naprawdę, dlatego właśnie to gówniany interes. Facet nie ma nic do roboty, oprócz czekania na spotkanie z kimś kto praktycznie trzyma w garści jego dupę.
Dzisiaj jest jego szczęśliwy dzień.
- Dobra. Zrobię wszystko, byle tylko czymś się zająć, Mark. Będę wychodził o tej co zwykle.
- Tak, sir.
Po tym jak przekopałem się przez resztę maili, które nie okazały się zbyt ważne, wróciłem do sypialni, by sprawdzić co z Victorią. Spała.
Cicho, spokojnie.
Tak samo jak kiedyś.
Boże, żałowałem że go nie zabiłem, ale to nie poprawiłoby sytuacji Victorii.
Wziąłem szybki prysznic, ogoliłem się i przebrałem w garnitur, po czym wszedłem do pokoju.
Usiadłem obok niej na łóżku i lekko potarłem dłonią jej policzek. Tak strasznie chciałem ją pocałować, ale nie mogłem nadwyrężać swojego szczęścia.
Nie mogłem jej pocałować, a co dopiero się z nią kochać.
Jebane życie.
Przekręciła się na drugi bok, pomrukując miękko. Przeciągnęła się, ale ponownie zamarła w bezruchu.
- Wstawaj - zacząłem cicho.
Po kilku sekundach wreszcie rozchyliła powieki, a ja spojrzałem na nią z góry.
- Dzień dobry, śliczna - powiedziałem wesoło.
Uśmiechnęła się, ale nie był to ten uśmiech, który tak dobrze znałem. Ten był zdystansowany i rozproszony.
- Dobry - odpowiedziała, lekko marszcząc brwi. - Idziesz do pracy?
Spuściłem wzrok na krawat, który chwyciła w swoje drobne dłonie, by go poprawić.
- Tak, jestem trochę w tyle.
- Och, to niedobrze! - odparła i ponownie się przeciągnęła.
- Dasz sobie radę? - zapytałem.
Nie chciałem zostawiać jej samej.
Kiedy człowiek jest sam dziwne pomysły przychodzą mu do głowy.
Ja akurat wiem o tym najlepiej.
Victoria skinęła głową.
- Już i tak zaczynałam mieć cię dość - zażartowała, nieśmiało wzruszając ramionami.
Cóż, przynajmniej miałem nadzieję, że to był tylko żart.
- Pamiętaj, gdybyś czegoś potrzebowała od razu do mnie dzwoń - przypomniałem.
- Wiem - zapewniła uśmiechając się lekko.
- Jak się czujesz? - zapytałem po krótkiej chwili ciszy. Wierzchem dłoni potarłem jej zaróżowiony policzek.
Dziewczyna zaczerwieniła się wyraźniej, co wziąłem za dobry znak.
- W porządku.
- Jesteś głodna?
- No, trochę.

***

Wszystko wydawało się iść w jak najlepszym kierunku, ale fakt, że nie zostałem powiadomiony, albo w ogóle wcale nie umawiałem się na kolację z Diamondem, całkiem wytrącił mnie z równowagi.

Powiedzieć, że byłem wkurwiony to mało.

Zrobiłbym wszystko, żeby trzymać się od tego podejrzanego typa jak najdalej, ale Leigh, ani nikt inny w całym tym budynku nie mieli o tym zielonego pojęcia.

- Zawołaj Leigh! - krzyknąłem zdenerwowany. Kiedy dostrzegłem, że suka z wytrzeszczonymi oczami, siedząca za biurkiem ani drgnęła, poczułem że kompletnie tracę cierpliwość.

- Już!

- T..tak, sir. - Aż podskoczyła.

Wybiegła z pomieszczenia, a sekundy później wróciła z Leigh przy boku.

Wreszcie, kurwa.

- W czym mogę panu pomóc, sir? - zapytała drżącym głosem, ale udało jej się zachować kamienny wyraz twarzy.

- Czemu nie uprzedziłaś mnie o planach na dzisiejszy wieczór? - warknąłem, obserwując jak dziewczyna zaczyna trząść się ze strachu.

- Ja...Zostawiłam powiadomienie. Wysłałam panu e-mail i wiadomość na telefon, sir.

- Czemu w takim razie żadne z tych powiadomień do mnie nie dotarło?!

Telefon stacjonarny na moim biurku akurat zaczął dzwonić, więc odesłałem je lekceważącym gestem dłoni. 

- Wrócimy do tej rozmowy. - Zgromiłem wzrokiem Leigh.

- Malik!

- Panie Malik, dawno żeśmy nie gawędzili.

Z trudem przełknąłem ślinę, wzdychając z odrazą. 

- Pan Diamond - przywitałem go, próbując nie zdradzać swojego poirytowania.

- Słyszałem, że ostatnio wziąłeś sobie dość długi urlop. To trochę do ciebie niepodobne.

Przewróciłem oczami.

- Pięć lat nieustannej pracy. Chyba należy mi się krótka przerwa, nie sądzisz? - zaśmiałem się lekko, bardziej z litości, niż rozbawienia, podczas gdy ten stary pierdziel zarżał do słuchawki.

- Uh, tak, chłopcze. - Odchrząknął wymownie, odsuwając na bok żarty. - Nie mogę doczekać się dzisiejszej kolacji, Zayn. Mamy wiele do przedyskutowania.

- Tak, w rzeczy samej. Ale niestety będę musiał przesunąć to spotkanie.

- Chcesz przesunąć już i tak przesunięte spotkanie? Zayn, zaczynam już powoli tracić cierpliwość do tych twoich ciągłych przełożeń terminu naszego spotkania.

- Jestem zajętym człowiekiem, cóż innego mogę powiedzieć - odpowiedziałem, ignorując jego zaczepki. To niepasujący do mnie nawyk i już naprawdę zaczyna mnie wkurzać to, że nie odpowiadam na chamskie docinki. 

- Twój ojciec nigdy nie przełożył ważnego spotkania.

- W takim razie może nie jesteś dla mnie wystarczająco ważny. - Zmarszczyłem czoło. - Moja kobieta jest w ciężkim stanie psychicznym. Tylko ona jest teraz dla mnie ważna.

- Jesteś w stanie poświęcić pracę swojego życia dla biednej kobietki, która równie dobrze mogłaby udać się po pomoc do psychiatry? Cokolwiek ci chodzi po głowie, Malik, mam już dość tego ciągłego czekania. - Westchnął ciężko, a ja zniecierpliwiony zacząłem bębnić palcami o blat biurka.

- Czego chcesz od mojej firmy? - syknął w końcu stary cap.

- Wszystkiego. - Uśmiechnąłem się. - Do zobaczenia, panie Diamond. Prześlę panu dokładny czas, kiedy będę mógł się z panem spotkać. - Dokładnie zaakcentowałem ostatnie zdanie, żeby wiedział kto tu stawia warunki.

Będzie po mojemu, albo wcale.

- Nie podoba mi się twoje podejście, chłopcze - odparł niskim głosem mężczyzna, co pozwoliło mi myśleć, że chyba chciał mnie przestraszyć. - Wiesz co ci powiem? Jeśli nie spotkasz się ze mną dzisiaj wieczorem, możesz być pewien, że od tej chwili będę odrzucał wszelkie propozycje ponownych spotkań. Twój wybór. Na odpowiedź czekam do wieczora.

Wywróciłem oczami.

Skurwiel.

- Do następnego razu, panie Diamond. - Z trzaskiem odłożyłem słuchawkę na widełki, po czym westchnąłem ciężko. Po rozmowie z tym starym pierdzielem będę potrzebował kilku fajek, żeby ukoić moje skołatane nerwy.

W pomieszczeniu rozległo się pukanie do drzwi, ale zanim miałem szansę zapytać kto to, do gabinetu weszła Leigh. Od razu zgromiłem ją wzrokiem.

- Wyjdź! - syknąłem. - Cokolwiek masz mi do przekazania, zostaw wiadomość.

Dziewczyna podskoczyła w miejscu, ale po krótkim wahaniu zniknęła ponownie za drzwiami.

Nie miałem, kurwa, ochoty z nikim gadać!

- Do kurwy nędzy! - Krzyknąłem, słysząc sygnał mojej komórki. - Malik! - Podniosłem telefon do ucha.

- Och...Hej. Przepraszam, przerwałam ci w czymś?

Mój humor od razu się poprawił, kiedy wziąłem głęboki oddech.

- Nie. To ja przepraszam. - Zamknąłem oczy, wsłuchując się w jej kojący głos. Zaraz jednak zdałem sobie sprawę, że dzwoni pewnie w jakiejś ważnej sprawie i mój spokój momentalnie uleciał. - Wszystko w porządku?!

Zaśmiała się cicho.

- Zayn, wszystko jest okej. Dzwonię, bo się za tobą stęskniłam.

Odetchnąłem z ulgą. 

- Ja też za tobą tęsknię, skarbie.

- Kiedy wracasz do domu? - zapytała Victoria. Coś w jej głosie dało mi niemałą zagwozdkę.

Zacząłem zastanawiać się czy czasem...

Tak naprawdę to mój fiut zaczął się zastanawiać i muszę powiedzieć, że dawno nie robił tego tak gwałtownie.

Spojrzałem na zegarek.

- Mam nadzieję, że niedługo. Co ty na to, żebyśmy wyskoczyli wieczorem na kolację?

- Nie miałabym nic przeciwko, gdybyś zabrał mnie na pizzę - odpowiedziała i wyczułem jak się uśmiecha.

Cieszyłem się, że wrócił jej apetyt.

- No jasne, że byś nie miała, ale niestety wypadło mi małe spotkanie biznesowe. Próbowałem je przełożyć, zaaranżować inny dogodny termin, ale druga strona zaczyna się lekko niecierpliwić.

- Język, Zayn. Nie musisz być przy mnie taki formalny - zażartowała. - Z przyjemnością będę panu towarzyszyć, panie Malik.

W pomieszczeniu ponownie rozległo się pukanie, na co momentalnie się spiąłem.

- Niedługo będę w domu. Muszę już kończyć, Victoria.

- Okej, pospiesz się. Czuję się tu bez ciebie samotna.

Uśmiechnąłem się pod nosem. 

- Jakim cudem udaje ci się być tak kuszącą przez telefon?

Dziewczyna zachichotała głośno i o, Boże. Jakże kochałem ten dźwięk.

Kochać. Nie miałem nawet pojęcia co to znaczy, do momentu kiedy pojawiła się w moim życiu. Zabawne.

- Zayn! - skarciła mnie rozbawiona i mogłem wyobrazić sobie czerwień jej policzków.

- Kocham cię - powiedziałem.

- Ja ciebie też, pospiesz się! - zażądała miękko, po czym rozłączyła się, zmuszając mnie do powrotu do tej piekielnej dziury, którą nazywałem pracą.

- Wejść! - krzyknąłem, nieco łagodniej. Ta krótka rozmowa z Victorią była mi bardzo potrzebna.

Leigh weszła do gabinetu, w dłoni trzymając jakiś plakat.

- Sir?

- Tak, Leigh? - odparłem, czując że jakimś cudem ponownie zaczynam tracić cierpliwość.

Zawahała się otwierając usta, a ja wpatrywałem się w nią z kamiennym wyrazem twarzy, próbując pohamować irytację.

- Mogę zadać panu pytanie?

Właśnie je, kurwa, zadałaś!

- No to może nie jest pytanie, ale mam prośbę - sprostowała z niepewną miną. - To znaczy to jednak pytanie, sir. Przepraszam!

- Do rzeczy - zachęciłem zniecierpliwiony.

Dziewczyna rozprostowała plakat, który trzymała. Wyglądał jak namalowany przez pięciolatkę. 

- Widzi pan, razem z siostrą bierzemy udział w projekcie Green Peace w naszym lokalnym kościele. Co miesiąc zbieramy fundusze, żeby odnowić wszystkie zniszczone elementy kościoła. W tym miesiącu ja i moja siostra dowodzimy całej ekipie. Postanowiłyśmy postawić na recykling plastiku, puszek i tych innych rzeczy, które można poddać recyklingowi.

Słuchałem uważnie, w tym samym czasie modląc się, by jak najszybciej przeszła, kurwa mać, do rzeczy.

- Dostaliśmy kilka kontenerów na śmieci, a ona namalowała dodatkowo ten plakat zachęcający do segregowania odpadów. Wydrukowałam kilka, żeby mogła rozwiesić je u siebie w szkole, ale wiem, że jest pan zwolennikiem recyklingu, więc pomyślałam, oczywiście za pańskim przyzwoleniem, czy mogłabym powiesić go w pokoju dla kadr. - Zamilkła, niepewnie przygryzając wargę i widziałem jak w duchu przygotowuje się na odmowę.

- Został wam postawiony jakiś minimalny próg wymogu, który macie osiągnąć? - zapytałem. Plakat był okropny, ale chłodnemu pokojowi dla pracowników przydałoby się coś zachęcającego do ekologii.

- Nie, sir. Każda ilość jest dla nas sukcesem i wielkim błogosławieństwem.

- Ma pani moje pozwolenie, panno Williams. Nie musiałaś wcale pytać, ale doceniam, że to zrobiłaś.

- Naprawdę?! Tak bardzo panu dziękuję!

Nie dziękuj mi. Kurwa.

- Jeszcze coś? - zapytałem.

- Czekające połączenie na linii pierwszej i czwartej, sir. 

Westchnąłem zmęczony.

- Możesz już iść - poleciłem rozdrażniony, podnosząc słuchawkę i wciskając klawisz z numerem jeden.

***

Gdy dotarłem do domu, mój stres właśnie dobiegał końca skali na najwyższym  poziomie i wszystkim czego potrzebowałem była ona.

Potrzebowałem jej. Pragnąłem jej obecności, jakbym przynajmniej nie widział jej od kilku tygodni.

- Victoria? - zawołałem, odrzucając marynarkę na sofę. Obluzowywałem krawat, kiedy akurat wychodziła z części kuchennej. 

Zobaczyłem ją i oniemiałem. Kurwa, nie pamiętałem nawet kiedy ostatni raz tak zareagowałem na jej widok.

Miałem wrażenie, że próbowała przetestować granice mojej cierpliwości.

Szkoda tylko, że nawet nie mogłem jej przelecieć! Ja pierdolę.

Myśl o czymś innym, Zayn...

- Wróciłeś - odezwała się. Uśmiechnęła się lekko, ale moje oczy bezwiednie zjechały wzdłuż jej ciała, na niebezpiecznego rozmiaru rozcięcie w sukience na jej udzie. Wyglądała przepięknie i tak samo kurewsko pociągająco. Ta czerwona kiecka.

Kurwa, akurat musiała założyć tę czerwoną.

- Wyglądasz - zacząłem, ale słowa uwięzły mi w gardle.

Niesamowicie, bosko, perfekcyjnie, pięknie, zatrważająco, nie do opisania.

- Przesadziłam? - zapytała niepewnie, więc pokręciłem głową i zamknąłem dystans między nami.

- Oszałamiająco. Wyglądasz przepięknie, ale jedyne o czym teraz myślę, to żeby zerwać z ciebie tę sukienkę - odpowiedziałem, kładąc dłoń na jej talii.

Widziałem jak z trudem przełyka ślinę. Zdystansowany strach zamajaczył w jej oczach, ale zniknął kiedy lekko się zaczerwieniła. 

- Ależ ty jesteś szarmancki - rzuciła zaczepnie, ale jej rysy twarzy złagodniały, gdy cmoknęła mnie w usta.

- Jak tam w pracy?

Nadal czułem się zbity z tropu, kiedy pytała mnie o coś, co nigdy wcześniej nikogo nie interesowało. No może mojego ojca, ale to już inna historia. Nikt inny nie dopytywał się o to, co dzieje się w Incorporates.

Westchnąłem cicho.

- Najgorsze dopiero przede mną.

Victoria uniosła brew.

- Wyglądasz na zestresowanego.

- A ty wyglądasz cudownie, jak zwykle. - Uśmiechnąłem się, zmieniając temat. Nie chciałem gadać o pracy. - Jak się czujesz?

- Dobrze! Razem z panią Conrad zrobiłyśmy tortille na lunch.

Spojrzałem na nią z góry.

- Nie mogłem dzisiaj przestać o tobie myśleć.

Jej wyraz twarzy wyraźnie złagodniał.

- Siedząc tutaj, też nie nie mogłam przestać o tobie myśleć. Ale czekaj, chcę ci coś pokazać! - Chwyciła mnie za rękę i momentalnie poczułem coś jak przepływ energii elektrycznej, gdy nasze dłonie się dotknęły.

Poprowadziła mnie do biblioteki, zatrzymując się przed ścianą, na której sukcesywnie wieszałem kolejne obrazy.

- Poza tortillami zrobiłam coś jeszcze. Malowałam trochę.

Uśmiechnęła się i zerknęła na dzieła wiszące przed nami.

- Skończyłaś już coś?

Nieśmiało skinęła głową.

- Pokaż.

Skrzywiła się lekko i zrobiła krok w tył.

- Właściwie to jeszcze nie skończyłam.

Uśmiechnąłem się pod nosem.

- No weź, skarbie. Pokaż mi.

- Okej, ale od razu mówię. Cholernie trudno cię narysować.

Zmarszczyłem czoło.

- Mnie?

Przytaknęła, po czym skierowała się w stronę gabloty i wyciągnęła zza niej swoje dzieło.

Nieśmiało i z wahaniem odwróciła obraz w moją stronę, pokazując mi czarno biały portret przedstawiający moją twarz, otoczony czymś w rodzaju gorączkowego chaosu wzorów.

- Ramka symbolizuje wszystko to, przez co przeszedłeś. To zarówno twoja przeszłość i teraźniejszość. Ciągle jesteś czymś zajęty, ale... - Urwała, wskazując na moją podobiznę. - Zawsze izolujesz się od tego chaosu, zostając w gruncie rzeczy bardzo skromnym człowiekiem.

Uważnie skanowałem wzory okalające ramy obrazu, które namalowała Victoria i podziwiałem to, z jak wielką precyzją nakreśliła moją twarz. Czułem się, jakbym patrzył w lustro.

Wiedziałem, że ma talent, ale nie przypuszczałem, że jest w tym aż tak dobra.

Kiedy podniosłem na nią wzrok, zdałem sobie sprawę z tego, że jeszcze nic nie powiedziałem.

- Wiem, że to nie jest może najlepsze..

- Nie mów tak. Jest naprawdę dobre. Myślałem, że wspominałaś coś o tym, że ciężko mnie namalować?

- Bo to prawda! Twoja szczęka nie jest normalna.

Zmarszczyłem czoło, podnosząc dłoń do linii mojej szczęki i masując ją bezwiednie.

- Ale w dobrym znaczeniu tego słowa. Po prostu strasznie trudno ją namalować! - dodała szybko, jakbym miał poczuć się urażony jej słowami.

Wyjąłem obraz z jej dłoni i odstawiłem go na bok, by móc ją przytulić.

- Jest niesamowity.

Z trudem przełknęła ślinę, gdy pochyliłem się, by ją pocałować.

- Zay...

- Wiem - szepnąłem, przerywając jej. - Nie zrobię ci krzywdy.

Zapewniając ją o bezpieczeństwie, potarłem palcami jej policzek i dotknąłem jej usta swoimi. Kiedy zdałem sobie sprawę, że nie przemawia przez nią strach, objąłem jej twarz dłońmi i pogłębiłem pocałunek. Odsunęła się ode mnie dopiero po kilku sekundach.

- Przepraszam - bąknęła.

Westchnąłem cicho, bliski zdradzenia swojego rozczarowania.

- Nic się nie stało - odpowiedziałem, siląc się na uśmiech, ale widziałem jak walczy z poczuciem winy.

- Zayn, ja naprawdę się staram...

- Victoria - przerwałem jej surowo, choć wcale nie miałem takiego zamiaru, w efekcie czego momentalnie się spięła. Od razu otrzeźwiałem, wyzbywając się moich frustracji. 

- Nic się nie stało. Pójdę przyszykować się na wieczór. Nie zejdzie mi długo. 

___________________________________________________________ 

Na moją notkę niestety już nie mam czasu, bo przyjechali do mnie goście, najwyżej zaktualizuję ją jutro, ale przetłumaczę jeszcze Wam notkę Chanel.

NOTKA AUTORKI: Hej, chillers!

Pierwszy rozdział Frost Bite za nami. Czuję się jakbym zaczynała kompletnie od początku. Hahaha

Pierwsze rozdziały mogą być trochę nudne, no ale przynajmniej będę je dodawać.

Ta część będzie trochę inna od pozostałych bo teraz mamy do czynienia z perspektywą Zayna!