Rozdział 3: "Dziwne spotkania"

Nie wiem jak udało mi się przez te wszystkie lata spać samemu. Od kiedy pojawiła się Victoria, nawet świadomość o tym, że leży obok mnie była wystarczającym pocieszeniem, albo zapewnieniem, że jest moja, czy że wszystko między nami się układa.
Tej nocy jednak nie czułem jej ciepła.
Martwiłem się, że te ciągłe koszmary, które dręczyły ją ostatnimi tygodniami pochłoną ją do reszty, kiedy nie będzie mnie obok.
Wstawałem nawet kilka razy w nocy sprawdzić czy wszystko z nią w porządku. Wydawała się spać spokojnie.
Niewiarygodnie spokojnie.
Rozmyślając nad ostatnią nocą, sięgnąłem po zwykły czarny krawat i przewiesiłem go przez kark. Skierowałem się do pokoju w którym spała Victoria, ale jej już tam nie było.
Została tylko niezaścielona pościel i jej koszulka nocna rzucona na oparcie kanapy.
Może zeszła już na dół?
Zajrzałem do pokoju Waliyhii, ale jej też nie zastałem.
Westchnąłem pod nosem i zszedłem po schodach w dół, kierując się za głosem dwóch rozmawiających dziewczyn. Były w kuchni.
- Nie chodzi o to, że ja nie chcę. Po prostuje cały czas mam to dziwne przeczucie, że wydarzy się coś złego, bo tylko to zakorzeniło się w moim mózgu. Na zawsze jesteś już oznaczona tymi myślami i to w jakiś sposób przejmuje kontrolę nad tym co nas łączy - wyjaśniła Victoria, a ja zmarszczyłem brwi.
- Nie będę ukrywać, wyglądałaś na przerażoną moim bratem z tego co widzia...
- Powinnaś była już spać - wciąłem się, piorunując ją wzrokiem.
Waliyha skrzywiła się w obrzydzeniu, ale zaraz powróciła do naturalnego wyrazu twarzy.
- Przyszłam napić się wody. Nie wiedziałam, że robicie se tu dzieci. Jezu.
Momentalnie popatrzyłem na Victorię, a ona spuściła wzrok.
- Idź wziąć prysznic. Zabiorę cię na zakupy, żebyś miała co na siebie założyć do szkoły - poleciłem poirytowany.
Dziewczyna westchnęła i w ciszy wstała od wysepki kuchennej, zabierając ze sobą miskę z płatkami na mleku. Oszczędziła mi przy tym złośliwych komentarzy, co wziąłem za nowość.
- Dzień dobry, panie Malik. Na śniadanie życzy sobie pan to co zwykle? - zapytała pani Conrad.
- Poproszę, Eve - bąknąłem w odpowiedzi. Moje oczy nie opuszczały twarzy Victorii, gdy zatrzymałem się dokładnie na przeciwko niej, po drugiej stronie wysepki kuchennej.
Czemu nawet na mnie nie spojrzała?
- Hej - zacząłem cicho, ale nadal nie uzyskałem od niej żadnej reakcji. - Dobrze spałaś?
Przytaknęła po chwili.
- Tak, spałam naprawdę dobrze.
Zmarszczyłem czoło.
Beze mnie? Chciałem to skomentować, ale powstrzymałem się, puszczając to mimo uszu.
- Brakowało mi ciebie - przyznałem szczerze.
Nadal zero kontaktu wzrokowego.
- Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć - powiedziałem, czując jeszcze mocniejsze poczucie winy, niż wczorajszego wieczora.
Nienawidziłem go. Gdybym tylko mógł ponownie pozbyć się tych wszystkich uczuć, poczucie winy wyleciałoby jako pierwsze. A zaraz po nim te cholerne motyle w brzuchu.
Jeśli w ogóle można rozpatrywać je w kategorii uczucia.
- Nie wystraszyłeś - odpowiedziała ledwie słyszalnym szeptem.
- Przestań kłamać.
Nie odezwała się już, a ja westchnąłem cicho, odbierając od Eve kubek mojej porannej kawy.
Z ulgą upiłem jej łyk, obserwując jak moja dziewczyna nadal siedzi przede mną w kompletnej ciszy. Podniosła kawałek pizzy, który został z poprzedniego wieczoru, odgryzła kęs i ponownie odłożyła przekąskę na swój talerz.
- Z Waliyhą możesz rozmawiać, ale ze mną już nie - bąknąłem.
- To skomplikowane. - Wzruszyła ramionami, a ja zaczerpnąłem głęboki oddech. Eve właśnie stawiała przede mną talerz z jajecznicą i białym tostem.
- No cóż... Będę u siebie w gabinecie - oświadczyłem, zabierając na górę swoje śniadanie.
Po raz kolejny coś odpuściłem i nie było mi  z tym dobrze. Moja cierpliwość zaczynała się kruszyć.
Może praca pozwoli mi oderwać się od świata teraźniejszego? Zawsze pomagała.
Nawet nie zajrzałem do skrzynki mailowej, a zwykle robię to co godzinę.
Nie zdążyłem wejść do gabinetu, kiedy rozległ się dźwięk telefonu. Odstawiłem talerz i kubek z kawą na biurko, żeby móc go odebrać.
- Malik!
- Dzień dobry, panie Malik. Jak się pan miewa? - zapytała Leigh, na co przewróciłem oczami.
- Przejdź do rzeczy, Leigh - burknąłem, upijając łyk parującego napoju i pogrzebałem widelcem w jajecznicy.
- Ma pan spotkanie o 9:45 z panem Strafordem. Student z uniwersytetu w Bradford będzie o 10:15. Przeprowadzi z panem wywiad do ich szkolnej gazety. Potem od 12:00 do 14:00 mamy pana Allana Pipe'a, Andy Murray'a, pannę Jane i pana Karta. Chcą omówić zaprojektowanie powierzchni tego budynku w Irlandii.
Ciągle to samo gówno.
- Jakieś wiadomości od pana Diamonda?
- Uh..Tak. Przysłał fax dzisiaj rano. Chciałby umówić się na kolejne spotkanie, jeśli to możliwe jeszcze dzisiaj, albo jutro.
Wiedziałem, że tak będzie.
- O 11:00 spotykam się z detektywem Dwaynem, przyślij go na dziewiąte piętro. A jeśli chodzi o Diamonda, każ mu do mnie zadzwonić.
- Oczywiście, sir.
- W biurze będę dopiero o 9:30.
Przez Waliyhę.
- Oczywiście, sir. Miłego poranka.
Rozłączyłem się i ugryzłem kawałek już stwardniałego tosta.
- Ciągle tylko pracujesz.
Przewróciłem oczami.
- Waliyha idź sobie. Jestem zajęty.
Dziewczyna opadła na fotel po drugiej stronie mojego biurka, a ja upuściłem długopis na blat.
- No co? - zapytałem z wyrzutem.
- Musisz z nią uważać - powiedziała zatroskanym tonem, na co zmarszczyłem brwi. - Z Victorią. Jest w ciężkim stanie - wyjaśniła.
- Wiem - skarciłem ją wzrokiem.
- To w takim razie, czemu posunąłeś się wczoraj tak daleko? - zaoponowała kłótliwie.
Zawahałem się, ale szybko wróciła mi jasność umysłu.
- Nie będziemy o tym rozmawiać. Jesteś moją siostrą, a nie pieprzonym seksuolo..
- Ohyda. - Waliyha skrzywiła się w obrzydzeniu.
- Musimy porozmawiać o wczorajszym wieczorze.
Przewróciła oczami i powoli się rozluźniła, zapominając o swojej defensywnej postawie.
- Przepraszam. Powinnam była zadzwonić.
- Tak. Powinnaś była zadzwonić, albo przynajmniej powiadomić mamę o tym gdzie się wybierasz.
- Chciałam tylko zobaczyć ciebie i Re.
Opuszkami palców ścisnąłem czubek mojego nosa i odetchnąłem gardłowo.
- Musisz do mnie dzwonić, żeby aranżować takie spotkania, Wal. Wiesz, że nie lubię niespodzianek. Musiałem przez ciebie kłamać.
- No tak...Bo przecież ty nigdy wcześniej jej nie okłamałeś.. - odgryzła się sarkastycznie, ale jej głowa nadal była spuszczona.
- Wtedy byłem młody i głupi. Szanuj ją. Daje ci wszystko czego tylko sobie zażyczysz, a nawet i więcej.
Usta dziewczyny ułożyły się w uparcie cienką linię. Zaraz zacznie pyskować. Zawsze tak robiła. Zwłaszcza, kiedy zaczynaliśmy ten temat.
Mimo tego, że jesteśmy ze sobą najbliżej i zawsze byłem względem niej nadopiekuńczy, często się również kłóciliśmy. Tak często, że już dwie sekundy później oboje się z tego śmialiśmy.
- Ty jakoś jej nie szanowałeś, kiedy byłeś młodszy!
- Szanowałem, byłem tylko zbyt samolubny. Zasługiwała na lepszego syna. Nie mogę wymazać wszystkiego co jej zrobiłem, ale staram się to teraz naprawić.
I nadal też, staram się udowodnić ojcu, że jestem lepszym człowiekiem.
- Nie chcę, żebyś powtórzyła moje błędy - ciągnąłem.
Waliyha przewróciła oczami, zaplatając ręce na piersiach. Nienawidziłem, kiedy to robiła.
- Do wszystkiego podchodzisz z takim dramatyzmem! Przecież nie mam zamiaru robić nic, aż tak niebezpiecznego jak ty. Byłeś gorszy, od nas wszystkich razem wziętych.
Zmrużyłem oczy, uważnie mierząc ją wzrokiem. Byłem trudnym nastolatkiem. Niełatwo było mnie okiełznać i nigdy nie będę dumny z tego co robiłem.
Waliyha wypominała mi to najczęściej, ale ja nadal uważałem ją za moją ulubioną siostrę. Dziwne, co?
Przypominała mi o tym, kim byłem. Krzywdziłem moją matkę, cholera, krzywdziłem każdego, a ona do dzisiejszego dnia kocha mnie miłością bezwarunkową. Niemal tak, jakbym naprawdę był jej synem.
Chciałbym móc cofnąć czas. Wymazać to wszystko co jej zrobiłem. Z trudem przełknąłem gulę żalu formującą się w moim gardle.
- Idź wysuszyć włosy. Niedługo wychodzimy - powiedziałem finalnym tonem.
Zrozumiała, że nie chcę już dłużej o tym rozmawiać, gdy sięgnąłem po długopis, by dokończyć pisanie zaczętego zdania.
Przewróciła tylko oczami i wyszła z mojego gabinetu.
Westchnąłem pod nosem i zabrałem się do dalszego podpisywania papierów, które wysłano mi faksem wcześniej tego ranka.
Gdy tylko skończyłem skierowałem się do pokoju Waliyhii. Siedziała w bezruchu pisząc z kimś smsy i nie zdradzała najmniejszej chęci do robienia czegokolwiek.
- Gotowa jesteś? - zapytałem częściowo poirytowany.
- No, muszę tylko iść po torbę. Zaraz.
- Będę na dole. Nie każ mi na siebie czekać, albo będziesz szła na pieszo.
- No, dobra, dobra. - Zmarszczyła czoło, nadal wgapiając się w ekran swojego telefonu.
- Pospiesz się!
- No, już. - Machnęła ręką, bagatelizując moje słowa. Poczułem wibracje w kieszeni, informujące o nadejściu połączenia.
- Malik - odebrałem, kierując się w dół schodów.
- Panie Malik. - Uśmiechnąłem się, rozpoznając znajomy głos. Wiedziałem, że zadzwoni. - Co pan na to, żebyśmy ponownie rozważyli naszą umowę?
- Panie Diamond, nie spodziewałem się tak nagłego telefonu - skłamałem.
To było więcej niż pewne.
- Bez pierdół, Zayn. Chcę umówić się na spotkanie. Finałowa transakcja.
Westchnąłem.
- Kiedy?
- Jutro.
- Dobrze, powiem Leigh, żeby się z tobą skontaktowała.
- Ja..
Rozłączyłem się i szybko wybrałem numer Panny Glorii. Była właścicielką jednego z butików, który wyraźnie umiłowała sobie Waliyha. Wpadała tam za każdym razem, kiedy była u mnie.
- Zayn, Skarbeńku. Jak się masz? - usłyszałem kobiecy głos, a na kręgosłupie poczułem niepokojące ciarki.
- W porządku. Potrzebuję przysługi.
- Jasne, Kochaniutki. Dla takiego wytwornego przystojniaka jak ty, zrobię wszystko.
Skrzywiłem się w lekkim obrzydzeniu.
Wspominałem, że "ona", to tak naprawdę "on"?
- Waliyha znowu jest u mnie. Czy byłaby możliwość otworzyć dzisiaj trochę wcześniej?
- Jasne, jasne! Daj mi dziesięć minut i już otwieram.
- Dziękuję.
Rozłączyłem się i dopiero wtedy dostrzegłem Victorię siedzącą na kanapie w salonie. Oglądała telewizję.
Nigdy nie byłem wielkim fanem tego gadającego pudła. No może w dzieciństwie, ale wtedy interesowały mnie jedynie kreskówki.
Usiadłem obok niej na białej sofie i westchnąłem ciężko, widząc, że nadal nie chce na mnie spojrzeć.
- Przyjdziesz na to spotkanie? - zapytałem cicho.
Przytaknęła, nawet na mnie nie patrząc.
- Okej, jestem gotowa - odezwała się Waliyha, stając za nami. - Poczekam przy windzie.
Skinąłem głową i skierowałem się twarzą do Victorii, mając nadzieję uzyskać od niej jakąś reakcję.
- To widzimy się za parę godzin?
- Tak.
Bez przemyślenia cmoknąłem ją w policzek, a ona spojrzała na mnie tymi swoimi nieobecnymi oczami.
- Kocham cię - dodałem cicho.
Ponownie spuściła wzrok nie dając mi ulgi ani swoim słowem, ani gestem. Czekałem tylko na te dwa słowa, które wcześniej słyszałem tak często. Potrzebowałem ich, żeby przetrwać kolejny ciężki dzień.
Nie doczekałem się jednak.
Pocieszające, no nie?

***

Moja głowa zaprzątnięta była myślami, które powinienem był zostawić za sobą wychodząc z apartamentu. Nie mogłem się skupić. Nie mogłem nawet zdobyć się na odwagę, żeby powiedzieć mojej siostrze, żeby się pospieszyła i w końcu coś, kurwa, wybrała.

Rozmowa z "Panną Glorią" też nie bardzo mi szła.

- Zayn! - skarciła mnie Waliyha. - Ciągle się zawieszasz, stary! Co z tobą nie tak? - zapytała, rozkładając ręce.

- Gdzie ubrania, które miałaś na sobie wcześniej? - Nie zauważyłem nawet, kiedy się przebrała.

- Wzięła je. Powiedziała, że podrzuci do pralni.

Popatrzyłem na nią sceptycznie, kiedy podała mi mój portfel.

- Dziękuję - rzuciła z uśmiechem.

- Gdzie zostaną "podrzucone" później?

- Do domu.

To dobrze. Gdyby znowu znalazły się u mnie, to byłoby równoznaczne z kolejną nocą Waliyhii w moim mieszkaniu.

- Chodź - bąknąłem, a ona zmarszczyła czoło.

- Wszystko okej? Wyglądasz..

- Tak. Dzwoniłem do szkoły. Wiedzą, że się spóźnisz.

Otworzyłem jej drzwi do auta i westchnąłem ciężko, kiedy znowu kazała mi na siebie czekać.

- Chodzi o Re? - zapytała cicho.

Zostawiając otwarte drzwi od strony pasażera, obszedłem samochód, by zająć miejsce za kierownicą. Nie miałem zamiaru znowu z nią o tym gadać.

- Zayn, ona naprawdę przechodzi teraz trudny okres - powiedziała, kiedy wreszcie zajęła swoje miejsce.

- Wiem, Waliyha. - Zmarszczyłem czoło. Usłyszałem jak zamyka drzwi, ale nie odrwałem wzroku od tego co działo się za przednią szybą auta. 

- To czemu po prostu nie dasz jej spokoju? Przestań zmuszać ją do czegoś, czego nie chce.

- Nie rozumiesz. - Pokręciłem głową, przekręcając kluczyk w stacyjce.

- Rozumiem jej punkt widzenia.

Ja pierdole.

- Ale nie rozumiesz mojego, więc nawet, kurwa, nie zaczynaj. - Zgromiłem ją spojrzeniem, na co zmarszczyła czoło. Na jej twarzy wymalowała się porażka, którą poniosła, po czym nerwowo przygryzła dolną wargę.

- Przepraszam. - Spuściła wzrok, na co tylko wywróciłem oczami.

Nieźle, Zayn. Ona tylko chciała być wobec ciebie lojalna.

- Wal, to jest ciężkie dla nas obojga. - Mój głos był spokojny i ostrożny, a ona patrzyła na mnie ze współczuciem. - Dopóki nie dowiesz się co czują obydwie strony, nie próbuj się w to mieszać.

- Ja tylko chciałam powiedzieć, że kiedy ją dotykasz ona widzi Devona, a nie ciebie.

Zmarszczyłem czoło. Nie chciałem tego usłyszeć.

- Przepraszam - rzuciłem, unosząc brew. Nie zwykłem używać tego słowa. 

Dziewczyna uparcie zaplotła ręce na swoich piersiach w geście poirytowania, na co uśmiechnąłem się pod nosem.

- No weź, Wal. Uśmiechnij się do mnie. - Lekko uszczypnąłem ją w policzek, ale szybko odtrąciła moją dłoń. 

- Przestań! - rzuciła marudnie. - Boże, mam 18 lat, a nie 12!

- Ciągle jesteś moją małą siostrzyczką - zaoponowałem, hamując śmiech, a ona w końcu wyszczerzyła swoje zęby.

Gdy dotarliśmy pod szkołę, trochę ociągała się z wyjściem z samochodu, więc wiedziałem, że coś jeszcze zaprząta jej myśli.

- Mogę cię o coś zapytać? - Popatrzyła na mnie.

- Co?

Błagam, tylko żeby nie było to nic niezręcznego.

- Czy Re jest w ciąży? Bo mama myślała, że jest, ale przecież piła wczoraj wieczorem.

Westchnąłem cicho.

- Nie. Nie jest w ciąży.

- Okej, chodziło mi tylko o to, że mama była prawie pewna..

- Jak to? - Zmarszczyłem czoło.

- Mówiła, że Re wymiotowała, kiedy ostatnio u nas byliście.

Nerwowo przygryzłem dolną wargę.

- Pochorowała się tego dnia - skłamałem, a ona tylko wzruszyła ramionami.

- Fajnie by było, jakby była w ciąży. Dobra, do zobaczenia wieczorem w takim razie. - Uśmiechnęła się i mimo, że z całych sił chciałem odpowiedzieć jej tym samym, nie potrafiłem zmusić się do uśmiechu.

Fakt, że byłem ojcem przez kilka tygodni ciągle wywierał we mnie dziwne uczucie.

- Miłego dnia w szkole - bąknąłem na odchodne.

Kiedy dotarłem do biura, Leigh przywitała mnie już drugim kubkiem kawy tego poranka, a ja przyjąłem go w wdzięcznością. 

- Pan Stradford już przyjechał, sir.

- Przyślij go od razu do mnie - poleciłem, siadając za biurkiem. Dziewczyna nie zdążyła nawet dotrzeć do drzwi, kiedy zadzwoniła moja komórka. 

- Leigh, nie wołaj go jeszcze. Malik!

- Panie Malik, potwierdza pan swoje przybycie na piątkową imprezę charytatywną UNICEF'u?

- Kto mówi?

- Adria Linc.

Poirytowany zmarszczyłem czoło. 

- Oddzwonię jeszcze w tej sprawie. Moja asystentka się tym zajmie. - Gestem ręki przywołałem Leigh, by zajęła się tymi pierdołami, a ona z radością odebrała ode mnie telefon wychodząc z mojego gabinetu.

- Adriana! - zawołałem.

Gdy wreszcie pojawiła się w moich drzwiach, zmierzyłem ją wzrokiem, unosząc brew. Jej kok wyglądał jakoś tak inaczej niż zwykle, był może trochę bardziej niedbały.

- Ciężka noc? - zapytałem, a ona tylko westchnęła.

- Nie chcesz wiedzieć. Wszystko okej, szefie?

- Jak mają się sprawy na dole?

- Zatwierdzenie projektów wnętrz musi być sfinalizowane przez ciebie. Tylko tym musisz się zająć.

- Dobra. Pan Stradford czeka na zewnątrz?

- Tak, czeka już dłuższą chwilę muszę dodać.

- Przyprowadź go. - Westchnąłem.

- Jasne! Zaraz ci go w zębach przywlokę - prychnęła sarkastycznie.

Nigdy nie miałem nic przeciwko facetom, ale ją zatrudniłem głównie z powodu jej niezwykłych umiejętności w byciu wredną suką. Tak też stała się moim partnerem biznesowym. Tylko ona ośmielała się mi pyskować i miała większe jaja niż niejeden facet.

Była silna, niezależna. Nie zawahałbym się powierzyć mojej firmy w jej ręce, gdybym był do tego zmuszony.

Odbyłem już dwa spotkania, a za piętnaście minut miało nastąpić kolejne. Z Dwaynem. Częściowo spodziewałem się dostać wiadomość od Victorii, że jednak nie przyjdzie. 

- Leigh. Do mnie.

Wstała zza swojego biurka i przydreptała do mojego gabinetu jak zagubiony psiak. 

- Jakieś nowe wieści? - zapytałem, a ona zmarszczyła czoło lekko skonsternowana.

- Nie, sir. 

Wywróciłem oczami, wręczając jej moją aktówkę. 

- Masz tu trochę ważnych papierów. Trzeba je zaksięgować i posegregować w kolejności alfabetycznej.

- Do wieczora wszystko będzie gotowe. 

- Po porannym incydencie naprawdę obniżyłaś moje oczekiwania wobec ciebie. Spodziewałem się po tobie czegoś więcej. 

Dziewczyna spuściła wzrok. 

- Przepraszam. To było głupie..

- W rzeczy samej. Twój e-mail jest przeznaczony wyłącznie do celów służbowych, a nie do zajęć rekreacyjnych. Nie bez powodu cała poczta w firmie jest monitorowana.

Cała krew z jej ciała odpłynęła i zgromadziła się na jej zaróżowionych do czerwoności policzkach. 

- To był wypadek. Myślałam, że zamieniłam konta.

- Mogłabyś przynajmniej do takich rzeczy używać swojego telefonu. A już zwłaszcza jeśli chodzi o niedwuznaczną zawartość. 

Nie odezwała się już i wiedziałem, że bardziej zakłopotana być nie może.

- Przepraszam.

Skinąłem głową i westchnąłem cicho, walcząc z samym sobą, żeby nie doprowadzić biednej dziewczyny do kompletnego roztrzęsienia.

- Jak idzie wasz projekt w kościele? - Zmarszczyłem czoło.

Chrześcijanka wysyłająca swoje nagie zdjęcia. Chwała Bogu za to.

Zawahała się zanim cokolwiek uleciało z jej ust.

- Niezbyt dobrze.

- Hmm...Ciekawe dlaczego. - Popatrzyłem na nią przez przymrużone powieki, a ona ponownie spuściła głowę.

- Masz szczęście, że nie rozniosły się po całym systemie - dodałem poirytowany. - Możesz odejść.

Skinęła lekko i wyszła z gabinetu z nisko opuszczoną głową.

Kilka chwil później rozległ się dźwięk mojego telefonu, więc od razu go odebrałem.

- Malik.

- Panna Green jest..

Rozłączyłem się momentalnie i szybko ruszyłem do drzwi. Otworzyłem je zamaszyście, by zobaczyć ją stojącą obok nadal trzymającej słuchawkę przy uchu Leigh. Była ubrana jak na całkiem profesjonalne spotkanie biznesowe. 

Gestem ręki wskazałem jej pierwszeństwo, odsuwając się na bok, a ona posłała Leigh szybki uśmiech i weszła do mojego gabinetu na tych swoich niebiańsko długich nogach. Przygryzłem wargę.

Porozumiewawczo skinąłem głową do Leigh, po czym zniknąłem za drzwiami, przekręcając w nich zamek. Szybko zerknąłem na zegarek na swoim nadgarstku. 

- Jesteś wcześniej - bąknąłem, zmniejszając dystans między nami. Re rozejrzała się po biurze i westchnęła cicho.

- To miejsce przywołuje wiele wspomnień.

Uśmiechnąłem się, kiedy obraz tego jak pieprzyłem ją na moim biurku zawładnął moimi myślami.

- Jak się czujesz? - zapytałem, zmuszając się do wrócenia do rzeczywistości.

- Dobrze.

Niepewnie sięgnąłem po jej dłoń.

- Przepraszam.

Dziewczyna lekką pokręciła głową.

- Nie ma za co. To moja wina. To ja powinnam cię przeprosić. 

Zmarszczyłem czoło.

- Nie wszystko jest twoją winą.

Victoria uśmiechnęła się słabo i przytaknęła niepewnie, ale nawet ja wiedziałem, że ten prawie szczery uśmiech w rzeczywistości był wymuszony.

- Tak przy okazji, to wcale nie miałam zamiaru ignorować cię dzisiaj rano. Po prostu miałam wiele na głowie. A jeszcze jak podsłuchałeś, kiedy rozmawiałam z Waliyhą..

- Nic się nie stało. Nie masz się o co martwić. - Westchnąłem, siadając na fotelu przy biurku, a ona przechyliła głowę w bok uważnie mi się przyglądając.

- Ciężki dzień?

- Bywało gorzej - odparłem cicho, przeczesując swoje włosy palcami. Pukanie nie dotarło do mnie, dopóki Victoria nie spojrzała w stronę drzwi. Skrzywiłem się w niezadowoleniu i odblokowałem zamek przyciskając guzik pod płytą mojego biurka. 

- Wejść.

Ku mojemu zdziwieniu w środku pojawiła się Waliyha.

- Co ty tu robisz? - skarciłem ją, a ona w geście obrony uniosła obie swoje ręce.

- Zayn, pomyślałam, że dobrze będzie, jeśli Waliyha przyjdzie. Ona też jest ofiarą - wyjaśniła cichym tonem Victoria.

Moja siostra zamknęła za sobą drzwi i powoli podeszła do Re.

- To był jej pomysł, nie mój - zaoponowała Wal.

- Powinna być teraz w szkole.

- Udało mi się zamienić fizykę z badaniami terenowymi, więc w sumie mogę tu być, biorąc pod uwagę to, że jestem już w ostatniej klasie. - Wzruszyła ramionami, siadając przy biurku.

Zerknąłem na Victorię, która wyglądała teraz na o wiele bardziej zrelaksowaną, kiedy dołączyła do nas Waliyha. Skonsternowany zmarszczyłem czoło.

- Na spotkaniu będziemy dyskutować o Devonie i o znamionach, które zostawił na swoich ofiarach. Będziecie w stanie to wytrzymać? - zapytałem obu.

Wymieniły porozumiewawcze spojrzenia, a zmarszczka między moimi brwiami pogłębiła się jeszcze bardziej, kiedy przytaknęły w tym samym momencie.

- Jeśli tylko będziemy mogły zostać w swoim towarzystwie, damy radę - powiedziała Victoria.

- Będziemy tylko my i detektyw, tak? - zapytała Waliyha.

- Tak.

Mam nadzieję.

***

Kurwa, jakże się myliłem.

Dwayne i znajoma twarz, którą widziałem ostatnio, gdy zabrałem Victorię na kawę w Bradford, przeszli przez drzwi sali konferencyjnej, a ja w duchu strzeliłem sobie w łeb.

- Dwayne - przywitałem go zwięźle, gdy podaliśmy sobie dłonie.

- Zayn, jestem pewien, że pamiętasz moją córkę.

Westchnąłem pod nosem i wymusiłem uśmiech, patrząc z góry na moją byłą uległą z rozjaśniającymi jej twarz blond włosami.

Kayla.

- Sir. - Skinęła głową i cmoknęła mnie w policzek w efekcie czego zrobiłem krok w tył.

- Panno Cristiansson - odparłem płasko.

- Dwayne, to moja młodsza siostra, Waliyha. Będzie obecna na spotkaniu. Również jest ofiarą.

- Waliyho - przywitał ją detektyw.

- Tak dobrze znowu cię widzieć - powiedziała Kayla, podając dłoń mojej siostrze, a ja przysunąłem się bliżej Victorii.

- Kayla, kochanie, to jest Victoria Greene. Victorio, to moja urocza córka, Kayla.

Uśmiech Victorii był spięty, gdy formalnie uścisnęły sobie dłonie, wreszcie się poznając.

Nigdy nie przypuszczałbym, że moja była uległa zapozna się z moją aktualną dziewczyną i to jeszcze w takich okolicznościach. 

- Gdybyśmy mogli już zaczynać... - rzucił Dwayne, siadając na jednym z krzeseł.

Upewniłem się, żeby usiąść jak najdalej Kayli, ale ona zajęła miejsce tuż na przeciwko mnie.

- Victorio, rozumiem, że te kilka ostatnich tygodni było dla ciebie ciężkich - zaczął Dwayne, a ja westchnąłem zniecierpliwiony.

Weź, kurwa, przejdź do rzeczy.

- Kilka ofiar stwierdziło, że dość dobrze znają pana Andersona. Chciałem tylko zapytać za twoim i Waliyhii przyzwoleniem, czy może znacie te dziewczyny? - Mężczyzna wyciągnął plik zdjęć i położył je tuż przed Victorią i Waliyhą. 

Przysunąłem się bliżej, żeby mieć lepszy widok.

- Podzielcie je na dwie kupki. Te, które znacie i te, których nigdy żeście nie widziały.

Obie skinęły potakująco.

- Jeśli któreś z nich okażą się naszymi wspólnymi znajomymi, położymy je na środku - dodała Waliyha, a ja uśmiechnąłem się do niej pod nosem.

- Udało się znaleźć jeszcze jakieś ofiary? - zapytałem Dwayna, na co westchnął ciężko.

- Nie. Jednak tak duża liczba ofiar wydaje mi się dziwna. Mam przeczucie, że pracowało dla niego więcej osób. 21 ofiar i tylko dwoje mężczyzn? W ciągu jednego miesiąca?

- Ten drugi mężczyzna.. Jason? - Pokręciłem głową. Pierdolony zdrajca, którego znałem pod nazwiskiem Crewston.

Po tym, gdy dowiedziałem się o zdradzie Crewstona zwolniłem całą dotychczasową ochronę. Zostawiłem jedynie Marka i Bleise'a bo byli ze mną od samego początku. Cała reszta odeszła w zapomnienie, a zrobiłem to dla bezpieczeństwa własnego, mojej rodziny i Victorii.

- Jason jest z pewnością jednym z nich, mimo, że nigdy nie miał stosunku seksualnego z żadną z tych kobiet. Głównie zajmował się porwaniami.

- Z tego co wiem, Matthew Faires nie jest już dłużej podejrzanym. Został oczyszczony z zarzutów. Był szantażowany przez Devona.

- Wiem, rozmawiałam z nim. Jest prawdziwym dżentelmenem - wtrąciła Kayla, a ja uniosłem brew w zaskoczeniu, po czym lekko zmrużyłem oczy uważnie badając ją wzrokiem.

Więc pewnie to ona jest tą osobą, z którą Matt zabawiał się za plecami Amber.

Interesujące.

- O, Boże! Emma też?! - rzuciła przerażona Waliyha.

Smutno skinąłem głową, kiedy popatrzyła na mnie z szeroko otwartą buzią.

- Okej. - Z trudem przełknęła ślinę. - Skończyłyśmy.

Zerknąłem na Victorię i od razu rozpoznałem rozpacz w jej oczach.

- Wszystko dobrze? - zapytałem cicho, a ona zbliżyła swoją twarz do mojej.

- Elena tu jest. Jego własna dziewczyna. - Z obrzydzeniem pokręciła głową, a ja usiadłem prosto, kierując swoją uwagę na Dwayne'a.

- Skończyły. Teraz co? - powiedziałem, czując coraz większą frustrację.

- Niektóre rzeczy się nie zmieniają - skomentowała Kayla, odwracając wzrok.

Detektyw zapisał coś w swoim notesiku, przeglądając pogrupowane przez Waliyhę i Victorię zdjęcia.

- Chcę, żebyś zrobił to samo, Zayn.

Zebrał fotografie przedstawiające twarze kobiet i znamiona na ich ciele i podsunął je przede mnie. Zmarszczyłem czoło.

Kiedy tylko skończyłem, nie mogłem przestać myśleć o tym co właśnie zobaczyłem.

Znałem je wszystkie.

- Posortowałeś je? - zapytał, kiedy w końcu zdobyłem się na odwagę, by podnieść wzrok i zmierzyć się z wszystkimi, którzy już uparcie mi się przyglądali.

- Nie muszę. - Pokręciłem głową, ponownie na nie zerkając.

- Musisz..

- Nie muszę! - przerwałem mu. - Znam je wszystkie.

- Wszystkie ofiary?

Spojrzałem na moją siostrę, a ona zmarszczyła brwi.

- Waliyha, może poczekasz na zewnątrz?

Nie była zbyt chętna, ale nie protestowała, bo wiedziała że cała sprawa ma charakter wysoce profesjonalny.

- Okej. - Wstała i z ociąganiem powlokła się do wyjścia.

- Pójdę z nią..

- Zostań - bąknąłem do Victorii, przerywając jej, a ona zacisnęła swoje usta w cienką linię.

- Dwayne, te dziewczyny, albo ofiary, jak wolisz..Wszystkie były moimi uległymi.

Obie, Kayla i Victoria, zgromiły mnie wzrokiem, a ja niekomfortowo poprawiłem swoją pozycję na krześle. 

- Rozumiem - powiedział tylko i o, kurwa. Jak mnie to wkurwiło... - Właśnie dlatego się na to zdecydowałem. Miałem pewne przypuszczenia. Zwolniłeś go ze stałego, dobrze płatnego stanowiska w Ameryce, a on dodatkowo nie jest całkiem zdrowy psychicznie... - Skrzywił się dziwnie. - To wszystko mogło być jedynie zemstą wymierzoną w twoja osobę, albo próbą zastraszenia.

- Ale to nie ma sensu. - Zmarszczyłem czoło i westchnąłem rozdrażniony. - Zamknęli tę sprawę w zeszłym tygodniu. Wygraliśmy proces. Jego już nie ma! - wybuchnąłem.

- Ja wszystko rozumiem, ale te dziwne znaki na ciałach ofiar, nie zostały jeszcze wyjaśnione.

- To może zapytasz jego samego o co tu chodzi! Sam powiedziałeś, że nie jest całkiem zdrowy psychicznie. - Zgromiłem go wzrokiem.

- Ale jest jeszcze ta dziewczyna, którą spotkaliśmy wczoraj w Laurenzos. Jej twarzy nie było na tych zdjęciach - dodała cicho Victoria, a Dwayne zmarszczył czoło.

- Możesz powtórzyć?

- Ma na imię Taila Churdge. Jest fizjoterapeutką i miała do czynienia z Devonem - wyjaśniła.

- Jego ofiarami były twoje byłe uległe, członek rodziny i jeszcze przyjaciółka. Nie wydaje ci się to odrobinę dziwne, Zayn? - zapytała Kayla, a ja momentalnie cały się spiąłem, nie zdając sobie nawet z tego sprawy.

***

- Dziękuję - bąknąłem, wpuszczając do mojego biura Waliyhę, a pozwalając wyjść Dwayne'owi.
- Miło było cię znowu widzieć - powiedziała z uśmiechem Kayla, ale moja twarz ani drgnęła.
Skinąłem tylko głową, dając znać, że przyjąłem do wiadomości jej słowa.
Zamknąłem za nimi drzwi i skierowałem się do wnętrza mojego gabinetu podchodząc do Waliyhii i Victorii.
- Chyba będziemy się już zbierać - rzuciła lekko poirytowana Re, wstając z krzesła.
Zmarszczyłem czoło.
- Coś nie tak?
- Nie. Wszystko jest w porządku.
Westchnąłem pod nosem.
- Re..
- Zobaczymy się w domu - dodała, przechodząc obok mnie. Zrobiłem krok w jej stronę, by chwycić ją za rękę, ale Waliyha była na tyle szybka, że unieruchomiła moją dłoń.
- Zee, nie.. - Pokręciła głową. - Daj jej chwilę.
Zmarszczyłem czoło.
Czemu dziewczyny są takie skomplikowane?!
Odetchnąłem ciężko i przyciągnąłem Waliyhę w uścisku.
- Widzimy się wieczorem - bąknąłem cicho.
- Mogę znowu wpaść dzi..
- Nie dzisiaj, Wal. Mam pewne sprawy, którymi muszę się zająć.
Dziewczyna fuknęła uparcie i odsunęła się ode mnie.
- Dobra.
- Jak wrócisz do szkoły? - zapytałem nagle zaciekawiony.
- Z Blaise'm. Re wszystko ustaliła.
Skinąłem głową.
- Miłej zabawy, w takim razie. - Puściłem jej oczko, a on wywróciła oczami wychodząc przez przytrzymywane przeze mnie drzwi.
- Pa, Zee - dodała cicho.
Kiedy zniknęła, zebrałem wszystkie moje rzeczy z sali konferencyjnej i skierowałem się do windy.
Ciągle myślałem o tym całym spotkaniu.
Tak właściwie to nic nowego żeśmy nie ustalili. Może tylko to, że jest pewnie więcej podejrzanych, których jeszcze nie znaleźliśmy. A raczej, on nie znalazł.
Kayla była ofiarą wyłącznie Devona. Nie została uprowadzona. Była za to brutalnie wykorzystywana seksualnie. Nie poczynił na niej jednak żadnej penetracji.
Zrobił to tylko z Victorią.
Zostawił Waliyhę i Emmę.
Sytuacja Emmy była nieco inna, przypominała trochę tę Amber.
Obie stanęły mu na drodze tylko po to, by chronić Victorię. Ale nie tylko Victoria potrzebowała ochrony. Każda osoba, z którą kiedykolwiek byłem związany seksualnie została jego ofiarą. Dlaczego?!
Nie dowiemy się tego, dopóki nie odnajdziemy reszty podejrzanych.
Dźwięk sygnalizujący przybycie windy na ostatnie piętro, wyrwał mnie z zamyślenia.
Dryfując w morzu biurek, skierowałem się za róg korytarza, by dotrzeć do swojego gabinetu, a moim oczom ukazał się widok Kayli kłócącej się z Leigh. Momentalnie zaciekawiła mnie jej obecność. Co niby miałaby tu robić, skoro odesłałem ich dziesięć minut temu?!
- Jakiś problem, panno Cristiensson? - zapytałem chłodnym tonem, patrząc na nią karcąco, a ona zrobiła krok w tył, zakładając swoje ręce na piersiach.
- Chciałam z tobą porozmawiać, ale ona mi nie pozwala! - Blodnynka zgromiła wzrokiem moją sekretarkę.
- Ona tylko wykonuje swoją pracę, Kayla. O czym chcesz porozmawiać, bo mam kolejne spotkanie za.. - urwałem, by zerknąć na mój zegarek. - Pół godziny.
- Daj mi pięć minut - poprosiła, a ja westchnąłem cicho.
- Nie mogę. Znasz zasady.
- Och, błagam cię. Spotykaliśmy się wiele razy - zaoponowała z wyrzutem.
- Nie w takich okolicznościach. Nie podoba mi się twoje nastawienie. - Popatrzyłem na nią równie nieprzyjemnie jak ona na mnie, a jej charakterek momentalnie przygasł.
Specjalnie przygryzła swoją dolną wargę i o, kurwa. Nie mogę znaleźć słów, by opisać jak mnie tym wkurwiła.
- Gdzie jest twój ojciec? Nie powinno cię tu już być.
- Mówiłam, chcę z tobą porozmawiać. - Wzruszyła ramionami, a ja ponownie westchnąłem.
- Do gabinetu - powiedziałem w końcu.
Uśmiechnęła się zadowolona z siebie i bez wahania weszła do mojego biura, a ja skierowałem swoją uwagę na Leigh.
- Połącz mnie z panią Conrad.
Dziewczyna wręczyła mi słuchawkę i od razu wybrała odpowiedni numer.
- Panie Malik, w czym mogę pomóc? - głos po drugiej stronie odezwał się niemal momentalnie.
- Eve, jak szybko uda ci się zdobyć białą różę?
- Białą? - Wyczułem, że się uśmiecha.
- Tak.
- Właśnie wracam z supermarketu. Mogę podejść pod drodze po jakiś bukiet do kwiaciarni.
- Nie. Chodzi o tylko jedną.
- Dobrze, sir. Jeszcze coś?
- Proszę, postaraj się wrócić do domu przed Victorią. Nie chcę, żeby zobaczyła ją, dopóki nie skończę pracy.
- Jakaś specjalna okazja?
Wziąłem głęboki oddech. Coś bardziej jak przebaczenie.
- Nie wiem. Gdzieś słyszałem, że to romantyczne - skłamałem zaczepnie, a ona zachichotała do słuchawki.
- Miłego dnia w pracy, sir.
- Dziękuję, Eve. - Rozłączyłem się i oddałem słuchawkę Leigh.
Bez słowa skierowałem się do swojego gabinetu, gdzie już czekała na mnie moja była uległa, stojąc przy wielkiej przeszklonej ścianie.
- Postaraj się streszczać, Kayl...
- Jesteś zakochany - przerwała mi w pół słowa, nadal wpatrując się w panoramę za szybą.
Przyznawałem się do tego, że byłem zakochany, ale słysząc to z ust kogoś innego, tym bardziej Kayli sprawiało, że słowa te brzmiały kurewsko dziwnie.
- Kayla - zacząłem stanowczo.
- Nie spodziewałam się, że kiedykolwiek dożyję dnia, kiedy mój były dominant, taki bezduszny dla świata, jednak dbający o swoje uległe, w końcu znajdzie miłość. - Dziewczyna odwróciła się w moją stronę, ale zachowałem kamienny wyraz twarzy.
Nie odezwałem się.
- Mówiłeś mi, że nie chcesz mieć dziewczyny, a trzy miesiące później widzę cię z nią. - Popatrzyła na mnie z wyrzutem.
- Ona mnie zmieniła..
- A ja nie?! - fuknęła. - Kiedy cię poznałam byłeś potworem, ale cię zmieniłam. Bo to ja cię zmieniłam!
Podszedłem do półki z segregatorami, zobaczyć czy Leigh skończyła pracę nad papierami, które dałem jej wcześniej i widząc je poukładane w porządku alfabetycznym uśmiechnąłem się w duchu.
Idealnie.
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz?! - wybuchnęła Kayla.
- Co mówiłaś?
- Zayn, ja nie żartuję.
Nie tup na mnie tą swoją małą nóżką.
Zatrzasnąłem drzwi szafki, żeby zaakcentować moją złość i rozdrażnienie.
- Po co ty tu właściwie przyszłaś? Poinformować mnie o fakcie, że jeszcze nie uporałaś się z tym co nas łączyło, czy może o tym, że jesteś zazdrosna?!
Cisza.
- I to, i to? - Uniosłem brew. - Mam rację, prawda? Zmusiłaś mnie do tego, żebym się zmienił i właśnie to mi się nie spodobało. Wkurwiłaś mnie o jeden raz za dużo i dlatego się z tobą pożegnałem. A kiedy się z kimś żegnam to już na zawsze, ale stoisz tu teraz i wywlekasz jakieś gówno, które wcale nie powinno...
- To nie było gówno. Coś nas łączyło, nie zaprzeczaj.
Podszedłem do drzwi pewnym krokiem i otworzyłem je, stając z boku.
- Żegnaj, Kayla.
Dziewczyna zgromiła mnie wzrokiem.
- Jeszcze nie skończyłam.
- Za to ja już dawno. Może to co nas łączyło, różniło się od moich poprzednich związków, ale to nic w porównaniu z tym co łączy mnie z Victorią.
Kayla spuściła głowę i mimo, że nie widziałem jej twarzy, wiedziałem, że czuję jak wielką porażkę poniosła.
Odrzucenie.
Tak samo czułem się po tym, co zrobiłem Victorii poprzedniego wieczoru.
- Zasługujesz na kogoś lepszego - dodałem zwięźle.
Przygryzła dolną wargę i przechodząc obok mnie, zatrzymała się tuż przy moim boku. Zbyt blisko, żebym mógł czuć się komfortowo, ale to właśnie cała Kayla.
- Nikt nie zaspokoi mnie tak dobrze jak pan - powiedziała po krótkim wpatrywaniu się w moją twarz. Przeginając po raz kolejny, położyła dłonie na moich ramionach i stanęła na palcach stóp ocierając się o mnie swoim ciałem. Cmoknęła mnie w policzek już drugi raz w ciągu dzisiejszego dnia, na co momentalnie zrobiłem krok do tyłu.
- Żegnaj, Kayla - rzuciłem surowiej, a w mojej głowie momentalnie zaczęły przewijać się obrazy Victorii.
- Wyglądasz na o wiele bardziej zestresowanego, niż kiedy widziałam cię po raz ostatni. Dziewczyna nie daje ci tego, czego potrzebujesz? - zapytała, unosząc brew.
- Wyjdź! - Zgromiłem ją wzrokiem, a ona zrobiła krok w tył, uśmiechając się przebiegle. Znałem ten uśmiech. Zaznajomiłem się z nim dawno temu.
- Miło móc dotrzymać panu towarzystwa, przed ważnym spotkaniem, panie Malik. Do następnego razu.
Nie będzie następnego razu.
Mam nadzieję.

____________________________________________________________

No wreszcie mam chwilkę, zeby dać Wam znać co i jak :) Jak już mówiłam, kolejny rozdział pojawi się w weekend, konkretniej w niedzielę. Wiem, że mówiłam Wam ostatnio, że będzie w sobotę, ale jak wtedy sprawdzałam rozdział miał 5stron, a jak wczoraj sprawdzałam to miał juz 8 także tegou xD
Wiem, że Was zaniedbuje ostatnio, ale wiecie jak to jest przy końcu roku szkolnego :/ w pracy siedzę do 15:30, a potem mam jeszcze korki i akurat teraz wszyscy nagle chcą się poprawiać z angielskiego i muszę przerabiać z nimi cały materiał od nowa. ALE na szczęście rok szkolny się już kończy i będę miała już na głowie tylko pracę :> Pracę no i MOJEGO CHŁOPAKA MWAAAHAHAHAHAHAH XD
Parę osób chciało wiedzieć o nim co nieco, a ja opowiem bO JESTEM Z NIEGO TAKA DUMNA OMFFG. xD A więc, ma na imię Ash i mieszka w WB. Ma 20lat i jest piłkarzem (wŁASNIE WCZORAJ PODPISAŁ KONTRAKT Z PROFESJONALNĄ DUŻYNĄ I JEZU TAKA JESTEM DUMNA ŻE MIAŁAM ŁZY W OCZACH JAK MI POWIEDZIAŁdfghjkyrtetyu78) soł yeah. I w ogóle jest niesamowity i całe życie marzyłam o kimś takim bo on po protsu jest zbyt idelany żeby być prawdziwym i o jezu, nie wiem w sumie co się dzieje xD bo takie rzeczy dzieją się tylko w filmach xD
I w ciągu ostatnich dwóch tygodni usłyszałam od niego dosłownie każde zdanie na które czekałam całe życie żeby usłyszeć xD jezu........... No ogólnie godzinami mogę opowiadać jak perfekcyjny jest, ale najlepiej podsumują go dwa zdania, z czego ostatnio właśnie się śmialiśmy. Bo on potrafi w jednej minucie napisać mi BARDZO niecenzuralną wiadomość, opisując co mi zrobi, jak i gdzie xD żeby płynnie przejść do tego, jak bardzo by chciał, żebym siedziała w danym momencie razem z nim u niego w ogrodzie (bo akurat "pracował nad swoją złotą opalenizną" xD) i że pewnie bym coś czytała jak zwykle, a on po prostu by na mnie patrzył, obserwując jak śmieję się pod nosem, albo marszczę czoło, jeśli w książce zrobi się bardziej nerwowa atmosfera...Także same widzicie. On nie może być prawdziwy chociaż upiera się, że jest xD
omg, nie pamiętam kiedy ostatnio byłam taka szczęśliwa na serio :D
Aaaaaaa i tak. Powiadomiłam go o mojej niezdrowej obsesji one direction zaraz drugiego dnia znajomości ale jakoś go to nie wystraszyło nawet xD Także chyba znalazłam właśnie miłość mojego życia *,*
Trzymajcie za nas kciuki, a ja nie dziękuję, żeby nie zapeszać! :D AYE!
LUV YA SO MUCH BABIES! <3