Rozdział 4: "Szczęśliwe wibracje, czy może...?"

Powrót do domu strasznie się przeciągał. Możliwe, że chodziło o ruch na drodze, który wydawał się być mocniej zagęszczony niż zazwyczaj, a może tylko ja tak bardzo niecierpliwiłem się, by zobaczyć Victorię.
Dopiero, gdy byłem już w windzie zacząłem żałować tego, że naciskałem na Marka by przez całą podróż dodawał gazu do dechy. Zastanawiałem się, czy powinienem powiedzieć Victorii o spotkaniu z Kaylą. Z drugiej strony sytuacja między nami i tak była już niestabilna i nie chciałem jej pogarszać.
Nie wiedziałem nawet, czy jest na mnie zła.
Wszedłem przez mahoniowe drzwi, kierując się prosto do salonu. Odrzuciłem aktówkę na kanapę i rozejrzałem się, marszcząc czoło. Gdzie ona jest?
- Dobry wieczór, sir - przywitała mnie Eve, gdy tylko wszedłem do kuchni, na co zaraz się uśmiechnąłem.
- Eve - odpowiedziałem.
- Mam coś dla pana. - Uśmiechnęła się i wyszła z kuchni, zostawiając mnie samego. Po chwili wróciła, trzymając w dłoni białą różę otoczoną przezroczystym celofanem. Wszystko razem trzymało się dzięki małej białej kokardzie.
- Jest na górze - powiedziała. - A tu jeszcze czekoladki.
Wręczyła mi bombonierkę, na co przewróciłem oczami.
- Dziękuję - odparłem, uśmiechając się pod nosem.
Na jej ustach rozciągnął się dumny uśmiech, a ja poczułem żal. Była dla mnie jak druga matka. Cóż, właściwie trzecia.
Wszedłem po schodach i skierowałem się prosto do sypialni, gdzie odnalazłem Victorię leżącą na łóżku. Była zaabsorbowana stertą znajomo wyglądających papierów.
- Hej. - Zmarszczyłem czoło, a ona gwałtownie podniosła na mnie wzrok, z impetem zatrzaskując notatnik.
Uniosłem brew.
- Cześć.
Dziewczyna ponownie zerknęła na aktówkę i odłożyła ją na stolik przy łóżku.
- Nie spodziewałam się, że wrócisz tak szybko. - Przerzuciła swoje włosy za jedno ramię, prostując sylwetkę.
- Mam coś dla ciebie - zacząłem niepewnym głosem.
Tak właściwie, to zasługa pani Conrad.
Victoria wstała i minęła mnie, całkowicie ignorując moją obecność. Sięgnąłem do jej nadgarstka, nie mogąc zrozumieć czemu jest taka chłodna.
- Czemu się tak zachowujesz? - zapytałem.
- Bo powiedziałeś mi, że jej tam nie będzie! - Zgromiła mnie wzrokiem, a ja tylko zamrugałem zbity z tropu.
- Nic takiego nie mówiłem. Powiedziałem, że nie wiem. Też byłem zaskoczony jej obecnością.
- No tak, jestem też pewna, że podobało ci się jak pocałowała cię w policzek, a to wszystko na moich oczach.
Mocno zacisnąłem powieki.
- Victoria, przestań.
- No co ja mam sobie myśleć, Zayn? Ona może zaoferować ci o wiele więcej niż ja.
- Ona nie zaspokoi mnie tak jak ty. Chcę tylko ciebie i jestem w stanie poczekać. Przestań myśleć w ten sposób. - Na mojej twarzy pojawił się grymas frustracji, kiedy zdenerwowanie zaczęło rosnąć. Objąłem jej twarz dłońmi i zbliżyłem się na krok. - Kocham. Ciebie. Okej?
Victoria z trudem przełknęła ślinę, po chwili rozluźniając swoją spiętą sylwetkę.
- Okej - wyszeptała.
Przyciągnąłem ją do siebie w uścisku, a ona wtuliła swoją twarz w mój tors. To dodało mi otuchy, biorąc pod uwagę to od jak dawna nie miałem okazji mieć jej tak blisko siebie. Zazwyczaj już po kilku sekundach się ode mnie odsuwała jednak wtedy nadal stała przytulona.
- Zacznijmy jeszcze raz - mruknąłem, odsuwając ją na długość moich ramion, chociaż moje ciało pragnęło opleść się wokół niej. - Mam coś dla ciebie. - Uśmiechnąłem się, a ona spojrzała na mnie z dołu.
- Białą różę? - Uniosła brew.
Przytaknąłem z nikłym uśmiechem, a ona odebrała ode mnie prezent.
- Wyjątkowo spodobały ci się te białe róże - powiedziała. - Dziękuję.
- Wiesz co znaczy podarowanie komuś białej róży, Victorio? - zapytałem, a ona pokręciła głową.
Pochyliłem się lekko, by cmoknąć jej policzek i szepnąć do ucha.
- Dozgonną miłość.
Odchyliłem się lekko, żeby ocenić jej wyraz twarzy. Zobaczyłem ten pogodny uśmiech, za którym tak tęskniłem.
- Ale muszę ci powiedzieć coś jeszcze - dodałem niższym głosem, a ona momentalnie przygasła. - Musisz usiąść.
- Ach, okej. To konieczne? - zapytała cicho.
Przez chwilę zastanawiałem się nad odpowiedzią.
- Tak.
Usiadłem obok niej na łóżku i przygryzłem wargę.
- Kiedy wyszłyście z Waliyhą, rozmawiałem z Kaylą. Nie z własnej woli, nagabywała moich pracowników.
- Tylko po to, żeby z tobą pogadać? - prychnęła, na co przytaknąłem głową.
- Z języka jej ciała wywnioskowałem, że może próbować zrobić względem mnie jakiś ruch.
Victoria wpatrywała się we mnie, jakby przed oczami miała kogoś kogo nienawidzi.
- Że co?
Pokręciła głową z obrzydzeniem.
- Victoria..
- Przestań. Nawet nie..
Co takiego zrobiłem teraz?!
- Re, nic się między nami nie wydarzy - zapewniłem.
- Mam nadzieję.
Skrzywiłem się.
- Zaufaj mi - szepnąłem.
- Ufam. To z nią mam problem - odparła.
Sięgnąłem po jej dłoń i ucałowałem jej miękką skórę.
- Kocham ciebie i tylko ciebie. Najwyższy czas żebyś zaczęła zdawać sobie z tego sprawę.
Victoria z ociąganiem pokiwała głową.
- Pójdę wyszykować się na wieczór.
Osz, kurwa. Zapomniałem o wizycie u moich rodziców.
Westchnąłem poirytowany. Naprawdę chciałem ich odwiedzić, ale mój dzień był już i tak wystarczająco gówniany.
- Okej - bąknąłem nieskładnie. Spuściłem wzrok, a ona zbijając mnie z pantałyku objęła moją twarz dłońmi i cmoknęła mnie w usta.
- Jesteś mój - powiedziała.
- Twój - potwierdziłem, uśmiechając się pod nosem.

***

- Uśmiech, Skarbie - szepnąłem do jej ucha, widząc zbliżającego się do nas ojca.

- Victorio. Wiem, że już się poznaliśmy, ale właśnie takie małe okazjonalne spotkania jak dziś są moimi ulubionymi. - Cmoknął zewnętrzną stronę jej dłoni na przywitanie, a ona uśmiechnęła się nieśmiało.

- Miło znowu pana widzieć - odpowiedziała, po tym jak została wyściskana przez moją mamę i siostry.

- Zayn, pomóż matce przy nakrywaniu stołu, proszę. Wiesz jak wszystko zawsze musi robić sama - polecił ojciec, a ja westchnąłem poddenerwowany.

Ciebie też miło widzieć, tato.

- Zabiorę Victorię na mały spacer po domu.

Przytaknąłem, czując jak jej ciepło oddala się od mojego ciała. Obserwowałem jak razem z moim ojcem, kierują się w górę schodów.

Da sobie radę.

Wszedłem do kuchni natykając się na mamę i Waliyhę, które cicho ze sobą rozmawiały.

Potrzebna była tylko chwila, żeby obie zaczęły napastować mnie pytaniami o Victorię.

- Pomóc ci w czymś, mamo? - zapytałem, a ona pokręciła przecząco głową.

- Nie. Idź sobie odpocząć, synku. Wyglądasz na przemęczonego.

- Nic mi nie jest. - Uśmiechnąłem się, a właściwie próbowałem, bo już patrzyła na mnie przeszywającym wzrokiem, dając mi jasno do zrozumienia, że wcale nie wierzy moim słowom.

- Wiesz co u Emmy? - zapytała znienacka, a ja popatrzyłem w dół na Waliyhę. 

- Mama próbowała się do niej dodzwonić, ale nie odbiera od wtorku.

- Nic nie wiem - odparłem, kręcąc głową.

- Rozmawiacie jeszcze? Zawsze byliście ze sobą tak blisko, a teraz unikacie się jak nigdy. Nic z tego nie rozumiem.

Z trudem przełknąłem ślinę, siadając obok Waliyhii.

- Czasem gadamy. - Wzruszyłem ramionami, zajmując dłonie jednym ze sztućców mamy.

Ostatnio rozmawiałem z nią w szpitalu, od tamtej pory nie miałem od niej żadnych wieści. Minęły już prawie trzy tygodnie.

Miałem nadzieję, że wszystko u niej w porządku.

- No tak.. Po prostu za nią tęsknię, wiesz..

- Zayn - przerwał mamie mój ojciec, na co powoli podniosłem się krzesła.

- Życz mi powodzenia, Wal - mruknąłem do siostry przechodząc obok niej na co tylko zachichotała.

- Miło było cię znać - odparła szeptem, drocząc się ze mną.

- Tato - zacząłem.

- Do gabinetu na słówko.

Podążyłem za nim, mijając się z Victorią w przejściu. Zatrzymałem się na chwilę by z nią porozmawiać, to było dla mnie naturalne, ale mój ojciec nie był zbyt zadowolony z faktu, że się ociągam.
- Zaraz wracam - zapewniłem ją cichym głosem, a ona skinęła lekko głową.
Wszedłem do gabinetu taty, gdy zajmował miejsce za biurkiem. Usiadłem po przeciwnej stronie, czując się dość dziwnie. Nigdy nie siedziałem po tej stronie, a jeśli już oznaczało to, że po drugiej siedzi właśnie mój ojciec.
- Jak się masz? - zapytał zwięźle. Jego oczy skanowały moje rysy jak jastrząb swoją ofiarę.
- Dobrze.
- Słyszałem, że remontujesz nowy budynek w Irlandii. Zatwierdziłeś ostateczny projekt?
- Tak. Wszystko już załatwione.
- Zakładam więc, że wybierasz się do Irlandii, by osobiście sprawdzić i dopilnować budowlańców.
Skinąłem głową.
- Tak.
- A Freightlines? Spotkałeś się z panem Diamondem. To dobry człowiek, Zayn. Nie możesz pozwolić by ignorancja przesłoniła ci to jak potężnym człowiekiem jest.
Ignorancja?!
- Twoje interesy podupadły w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Zechcesz wyjaśnić mi dlaczego?
- Zajmowałem się Victorią - odpowiedziałem, próbując wyzbyć się poirytowania z mojego tonu.
Nienawidziłem takich konfrontacji. Nigdy nie miałem możliwości wyjaśnienia czegokolwiek, a jeśli już mi na to pozwalał, chwilę później rzucał jakiś złośliwy komentarz.
- Sama nie może się sobą zająć? - syknął.
Właśnie o tym mówiłem.
- Nie było z nią najlepiej - odparłem płasko.
Usta mojego ojca ułożyły się w cienką linię.
- Nie tak cię wychowałem. Miałbyś prawo przestać pracować dopiero gdyby leżała na łożu śmierci - stwierdził stanowczo.
- Incorporates wróciło już na swoje tory. Będziemy wprowadzać aktualizację oprogramowania do najnowszej wersji Malik Cellów. Rozmawiałem z paroma technikami i projektantami o stworzeniu..
- Nie zaczynaj czegoś, czego nie masz czasu skończyć - skarcił mnie ojciec. - A co do Victorii..Jest naprawdę uroczą dziewczyną, ale poświęcasz jej za dużo czasu. Nie możesz pozwolić sobie na utratę jednego tygodnia, a co dopiero dwóch. W każdym kraju w którym kiedykolwiek kiedyś byłeś masz ponad 35 tysięcy pracowników, którzy na tobie polegają. Jedno potknięcie, a wszyscy tracą pracę. Rozumiesz to?
- Mam wszystko pod kontrolą.
- Czyżby, chłopcze? To dość dużo do kontrolowania.
Spuściłem głowę.
- Wszystko jest pod kontrolą - szepnąłem.
- Przestań chodzić z głową w chmurach, Zayn.
Zmarszczyłem czoło.
- Zrozumiano?!
Westchnąłem i patrząc mu w oczy skinąłem głową. Na jego twarzy widziałem tę samą ekspresję co zwykle. Rozczarowanie.
- Tak, sir.
- Dobrze. Możesz iść.
Biorąc głęboki oddech wyszedłem z gabinetu ojca, czując ciężar całego świata spoczywający na moich ramionach. Moje samopoczucie było jeszcze gorsze niż zanim tam wszedłem.
Od kiedy tylko rzuciłem studia mój ojciec kwestionował wszystko co robiłem. Malik Incorporates, Malik Cell, wszystko. Mimo to każda z inwestycji okazała się sukcesem.
Czułem potrzebę udowodnienia mu, że nie jestem już tym samym chłopakiem, który wymykał się z domu by połowę nocy spędzić w barze, albo tym podkradającym alkohol z jego barku, kiedy nie mogłem znieść tego wszystkiego co działo się wokół mnie.
Byłem trudnym nastolatkiem, a oni nie zasłużyli sobie na ani jedną z rzeczy, którą im zrobiłem. Nikt nie zasługiwał na coś takiego. Trisha zawsze była taka wielkoduszna, wszystko umiała mi wybaczyć, jednak mój ojciec...Nie miałem złudzeń, że kiedykolwiek mi wybaczy, no może ewentualnie w dniu mojej śmierci.
Wszystko co osiągnąłem w biznesie hotelowym, restauracyjnym, nawet kawiarnianym nie było dla niego wystarczająco dobre.
Rozejrzałem się po balkonie i pochyliłem nad barierką, zerkając na basen w ogrodzie. Londyńskie powietrze było rześkie i skutecznie ochładzało moją rozpaloną skórę.
Wolałem być sam.
Świadomość o obecności Victorii zawsze była pocieszająca, ale w tamtym momencie wolałem być sam, żeby móc spokojnie pomyśleć. Sceneria była idealna.
Wyciągnąłem papierosa, jedyną możliwość rozładowania stresu, która mi została, a drzwi za mną cicho się rozsunęły. Wsunąłem go z powrotem do kieszeni i zerknąłem ponad ramieniem zauważając Victorię.
- Szukałam cię - powiedziała niepewnie.
- Wszystko w porządku? - zapytałem, a ona przytaknęła uśmiechając się lekko.
- A u ciebie?- zaoponowała z uniesioną brwią.
Skinąłem głową i wróciłem wzrokiem na ogród. Victoria zrobiła najgłupszą rzecz jaka mogła przyjść jej do głowy. Podpierając się rękami o barierkę, wychyliła się za nią, więc momentalnie sięgnąłem jej przedramienia by przytrzymać ją w miejscu, ale obrazy spadającej dziewczyny nieprzyjemnie wkręcały się w moje myśli.
- Nie rób tak. - Zmarszczyłem czoło, a ona przewróciła oczami.
- Boisz się, że wypadnę? - Uśmiechnęła się szeroko, ale mój wyraz twarzy nadal się nie rozchmurzył.
Była taka... wesoła?
Powtórzę, dziewczyny są kurewsko skomplikowane.
- Mam nadzieję, że nie. Nie kwestionuj tego co mówię.
Dziewczyna zmarkotniała, ponownie wychylając się za barierkę.
- Co się dzieje?
Nie chciałem jej nic mówić. Chciałem zachować dla siebie to, co powiedział mój ojciec. Pragnąłem choć kilku chwil gdzie oboje udajemy, że nie mamy problemów i jesteśmy szczęśliwi nie ignorując się nawzajem.
Tęskniłem za Bora Bora.
Przyciągnąłem ją bliżej siebie, obejmując jej drobne ciało moimi ramionami. Prawie zapomniałem o jej fobii, więc gdy tylko doszła do mnie realizacja zacząłem się cofać, ale powstrzymała mnie kładąc swoją dłoń na moim przedramieniu.
Ciesząc się z tego małego zaproszenia, przylgnąłem do niej swoim ciałem i oparłem łokcie o poręcz, cmokając ją w policzek.
Napięcie, które czułem jeszcze chwilę temu nie było już tak uciążliwe, gdy trzymałem w ramionach miłość mojego życia.
- Mam dużo na głowie. Jutro mi przejdzie - odpowiedziałem cicho, opierając brodę o jej ramię.
- Niezdrowo tak wszystko dusić w sobie - zaoponowała.
Miałem wiele możliwości by odpowiedzieć na jej słowa.
Sarkastyczne wyjście, czy neutralne?
- I kto to mówi - odparłem cicho, a ona westchnęła pod nosem.
- To nie jest łatwe.
Przewróciłem oczami. Zmień temat.
- Powinnaś być w środku, tu jest zimno.. - zacząłem, ale przerwał mi głośny dźwięk pięści walących o grube szkło, dobiegający z wnętrza. Zmarszczyłem czoło zerkając w tamtą stronę, by ujrzeć Safaę.
- Kolacja gotowa! - krzyknęła, po czym zniknęła jak gdyby nigdy nic.
- Zawsze musi przerwać - bąknąłem poirytowany.
Victoria zachichotała, próbując wysmyknąć się z mojego uścisku, ale nie udało jej się to zbyt zwinnie.
- Twoje siostry są mega fajne.
Przewróciłem oczami.
- Pomieszkaj z nimi trochę.
Uśmiechnęła się i odwróciła twarzą do mnie. Zrobiłem krok w tył, kiedy zdałem sobie sprawę z tego, jak blisko siebie stoimy. Nie chciałem znów doświadczyć odrzucenia.
Nienawidziłem tego uczucia.
A to, że była tak blisko sprawiało, że cały w środku drżałem.
Mój kutas się trząsł.
No dosłownie wszystko.
- Podoba mi się to, jak wszyscy jesteście ze sobą blisko - powiedziała, nie zauważając mojego dziwnego zachowania.
Uśmiechnąłem się lekko i wyciągnąłem do niej dłoń.
- Chyba wszystkie rodziny trzymają się blisko.
Victoria bez wahania chwyciła moją dłoń, na co nieznacznie zmarszczyłem czoło.
- Prawda, ale lubię obserwować wasze relacje. Chodźmy na dół bo umieram z głodu.
- Wydajesz się taka otwarta - rzuciłem, sam nie wiedząc czemu jestem tym skonsternowany.
Victoria wzruszyła ramionami.
- Szczęśliwe wibracje.
Chciałem, żeby po powrocie do domu też taka była.
Marszcząc czoło poprowadziłem ją do jadalni. W drzwiach przywitała nas moja mama, a ja uśmiechnąłem się do niej, jakby rozmowa z ojcem wcale mnie nie przybiła.
- Już myślałam, że będę musiała iść po was osobiście - skarciła nas z uśmiechem, a Victoria puściła moją dłoń by pójść we wskazanym przez nią kierunku.
Usiadłem obok Victorii, a Waliyha niemal momentalnie zajęła wolne miejsce po jej drugiej stronie. Typowe. W sumie chyba powinienem się cieszyć, że moja rodzina ją polubiła.
- Tak sobie po prostu siadasz i nawet się ze mną nie przywitasz. Nieładnie.
Uśmiechnąłem się pod nosem, słysząc znajomy głos mojego kuzyna. Jawaad był dla mnie praktycznie jak rodzony brat.
Wstałem od stołu, by przywitać się z chłopakiem pokonującym właśnie jadalnię i tak szybko jak to zrobiłem, moje miejsce zostało przez niego zajęte. Usiadł na nim, by bezkarnie porozmawiać z Victorią.
- Zajęte. Idź sobie - zażartował.
Bez słowa chwyciłem kołnierz jego koszuli i postawiłem go na równe nogi.
- Okej, okej. Uważaj z tą koszulą, mama dopiero co ją wyprasowała. - Uśmiechnął się, a ja żartobliwie trąciłem go w ramię.
- Nie dzwoniłeś - skarciłem go.
- Byłem zajęty. Miałem..
- Chłopcy, jestem pewien, że swoją rozmowę możecie dokończyć po kolacji - przerwał nam mój ojciec. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia, zajmując miejsca przy stole, gdy Jawaad usiadł dokładnie na przeciwko mnie.
- Musimy się pomodlić? - zapytała cicho Victoria, a ja tylko lekko się uśmiechnąłem.
- Nie trzeba.
Dziewczyna zmarszczyła czoło, a ja delikatnie ścisnąłem jej dłoń by dodać jej otuchy. Wokół nas zrobiło się całkiem cicho.
- Co..
Spojrzałem na nią, kręcąc głową, by na chwilę zamilkła.
- Modlitwa? - zapytała bezgłośnie, a ja tylko przytaknąłem.
- Bismillah - szepnąłem do niej, a zmarszczka między jej brwiami pogłębiła się, po czym wszyscy zgromadzeni wrócili do swoich poprzednich zajęć.
- Co to znaczy? - zapytała skonsternowana.
- W imię Boga - przerwała nam Waliyha. - Idealne rozwiązanie dla ludzi, którzy są zbyt leniwi na całą modlitwę, czyli dla Zayna.
Victoria uśmiechnęła się, podejmując próbę wypowiedzenia formuły.
- Brzmi nieźle.
- Mogę cię nauczyć - zaoferowała z uśmiechem moja siostra.
Przeniosłem wzrok na Jawaada, który już przyglądał mi się z uniesioną brwią.
- Jak długo jesteście razem?
Zmarszczyłem czoło, zerkając na Victorię, ale ona na szczęście zajęta była czymś innym.
- Kilka miesięcy.
Chłopak nie opuszczał swoich brwi, a kiedy ponownie się odezwał, jego usta były już wypełnione kurczakim i gęstym sosem.
- Nieźle. Nie odzywałeś się do mnie kupę czasu - odparł z zarzutem.
- Można śmiało powiedzieć, że nie odzywał się do żadnego z nas - wtrącił mój ojciec, a ja z trudem przełknąłem kęs mięsa. - Jestem pewien, że to ona jest tego powodem. Tak samo jak tego twojego dziwnego, dwutygodniowego urlopu.
- Miałeś dwa tygodnie przerwy?! - zapytał zszokowany Jawaad.
Nie odpowiedziałem.
- Victoria, słyszałem że ostatnio nie czułaś się najlepiej - głos mojego ojca zabrzmiał nad wyraz głośno.
Kurwa, uwielbiał publikę. Mógłby darować sobie to przedstawienie.
Victoria spojrzała na mnie, ale nie mogłem zdobyć się na odwagę, by oderwać wzrok od swojego talerza.
- Dobrze pan słyszał - odpowiedziała już nie tak entuzjastycznie jak wcześniej, jednak nadal w jej głosie majaczyło coś co dawało mi nadzieję, że nie podda się zbyt szybko.
Zgromadzeni przy stole powoli milkli.
- Jesteś uroczą dziewczyną, ale wydaje mi się, że masz już na tyle lat, żeby zaopiekować się sama sobą.
Bezwiednie zgromiłem ojca wzrokiem, ale on był zbyt zajęty swoim jedzeniem.
- Ta dyskusja nie jest chyba konieczna - wtrąciła moja matka.
- Mamo, nie trzeba - zacząłem, próbując zachować zimną krew, ale było to tym bardziej trudne, gdy czułem jak cała wcześniejsza ekscytacja ulatuje z Victorii.
- Oczywiście, że jest konieczna. Jeśli on nie ma zamiaru uświadomić jej kilku rzeczy, ja to zrobię.
Nie miał pojęcia o czym gada.
- Zrobiłbyś to samo, gdyby chodziło o mamę - odpowiedziałem.
- Może i tak, ale dwa tygodnie to bardzo długo, więc albo się ociągasz, albo ona po prostu udaje.
- Nie udaje.
- Skąd możesz to wiedzieć? Według mnie nic jej nie jest.
- Yaser - rzuciła nieco bardziej surowo moja matka, a wszyscy przy stole, oprócz mojego ojca, przestali jeść.
Spuściłem wzrok.
Wiedziałem, że coś takiego może się wydarzyć.
Ociągałem się z tym, by spojrzeć na Victorię i odczytać wyraz jej twarzy.
Odwróciłem się w jej stronę, gdy wycierała kąciki ust chusteczką. Chwilę później stała już na równych nogach.
- Przepraszam - bąknęła, pospiesznie oddalając się od stołu.
- Victoria.. - Wstałem, ale mój ojciec szybko odwiódł mnie od wcześniejszego pomysłu.
- Siadaj. Znasz zasady - odezwał się, ale wszystko co słyszałem to dźwięk mojej pięści rozbijającej jego szczękę. W całym moim życiu nie nienawidziłem go bardziej, niż wtedy.
Nigdy wcześniej nie miałem tak wielkiej ochoty go uderzyć, jednak ku mojemu własnemu zdziwieniu, umiałem zachować samokontrolę.
Byłem otępiały z wkurwienia.
- Zayn - dotarł do mnie kojący głos mamy, wyrywając mnie z zamyślenia, więc powoli ponownie zająłem swoje miejsce.
Nie tknąłem już jedzenia, a tym razem wszystkim zebranych zajęło kurewsko dużo czasu by pochłonąć swoje dania. Martwiłem się o Victorię.
Doniya próbowała do mnie mówić, Jawaad też. Nawet Waliyha, ale chyba już powinni wiedzieć, że lepiej się do mnie, kurwa, nie odzywać, kiedy jestem wkurwiony.
Kiedy tylko Safaa skończyła jeść, momentalnie poderwałem się z krzesła by znaleźć Victorię. Stała na tym samym balkonie na którym byliśmy wcześniej.
Była odwrócona plecami, ale wnioskując po moim tempie chyba poznała, że to ja.
- Myślałam, że jest miły  - zaczęła cicho. - Ale potem powiedział to...
Spuściłem wzrok, czując jak zżera mnie poczucie winy.
- Przepraszam. Nie myślałem, że mógłby zrobić ci coś takiego. To moja wina.
- Nie, to moja wina - bąknęła wpatrując się w swoje stopy. - To dlatego tu przyszedłeś. Bo cię skrytykował.
- To była konstruktywna krytyka - skłamałem, a ona odwróciła się twarzą do mnie, żeby przeskanować moje rysy.
- Nie chciałam tak odchodzić od stołu...
Przerwałem jej, obejmując ją ciasno.
- Nic się nie stało. Miałaś powód. Powstrzymałbym cię, ale to tylko pogorszyłoby sytuację między mną, a moim ojcem.

***

Wiedziałem, że Victoria będzie chciała wracać do domu, zaraz po tym dziwnym spięciu z ojcem, ale moja mama miała inne plany.

Czuła chyba jakąś wewnętrzną potrzebę usprawiedliwienia zachowania ojca i tego, jak zachował się względem Victorii, ale bądźmy szczerzy... Zrobił to specjalnie. Doszedłem do tego wniosku siedząc na wygodnej kanapie mojego własnego domu. 

Może on po prostu nie chciał widzieć mnie szczęśliwego.

- Skarbie, przepraszam - bąknąłem w końcu, przerywając ciszę i odrywając wzrok od martwego punktu w salonie, w który wpatrywałem się od dłuższego czasu.

Nienawidziłem, kiedy między nami zapadała cisza.

- Za co?

- Mój ojciec jest trudnym człowiekiem.

Dziewczyna pokręciła głową i w końcu usiadła twarzą do mnie. 

- Twój ojciec ma rację. Powinnam sama się sobą zająć.

Zmarszczyłem czoło, czując jak moje ożywione jej obecnością serce, ponownie upada na zimną ziemię.

- Możesz powtórzyć?!

- Chodziło mi o znalezienie pomocy - odpowiedziała z uśmiechem.

- U psychiatry? - Uniosłem brew, a ona przytaknęła nieśmiało.

- Może to mi pomoże, nam pomoże.

- Nam?

Zaczerwieniła się, ale nie wiedziałem czy zdaje sobie sprawę z tego, że nadal czerwieni się poruszając ten temat. To było w jakimś stopniu urocze.

- W seksie.

- Sam dźwięk tego słowa wydobywający się z twoich ust jest nęcący.

Victoria przewróciła oczami, ignorując mój komentarz.

- Po tym incydencie z Kaylą zdałam sobie sprawę jak straszną egoistką się stałam.

Podniosłem na nią wzrok, próbując podsumować wszystko co powiedziała.

Victoria? Egoistką?

- Nie wydaje mi się, żeby.. - zacząłem, kręcąc głową.

- Ja uważam inaczej. Może właśnie psychiatra będzie mógł ze mną porozmawiać.

Zmarszczyłem czoło.

- Albo ja - zaoferowałem, a jej wyraz twarzy od razu się zneutralizował.

- Zayn, nie mogę. To dla mnie za trudne.

Westchnąłem cicho.

- Mam jutro wizytę w porze lunchu. Mogę cię umówić - zmieniłem temat, a ona z wdzięcznością skinęła głową.

- Byłoby fajnie. Dziękuję.

Pochyliłem się w jej stronę, by cmoknąć jej policzek, a ona uśmiechnęła się lekko. Momentalnie wyczułem jej nagłe zdystansowanie, udawałem jednak, że go nie dostrzegam.

_________________________________________________________

Hej, sorry za tę niespodziewaną przerwę w dostawach tłumaczeń, ale no tak wyszło i już. Nie będę się tłumaczyć bo dałam dupy na całej linii i mogę jedynie prosić o wybaczenie :p Kolejny rozdział jest mega długi i naprawdę z chęcią poprosiłabym kogoś o pomoc, ale przekonałam się parę razy, że mogę liczyć tylko na siebie także tak to wygląda. Naprawdę postaram się dodać go już jakoś w przyszłym tygodniu i kiedy już będę kończyć jego tłumaczenie dam Wam znać dokładniej w który dzień tygodnia możecie się go spodziewać.

Przepraszam jeszcze raz za te dwa tygodnie przerwy i tym bardziej mi głupio bo powinnam była Was uprzedzić.