Rozdział 6: "Bolesna prawda"

- Lepiej, żeby to było coś ważnego - oznajmiłem.

- Jest. Mamy problem w biurze, sir - wyjaśniła Adriana, a ja westchnąłem i spojrzałem z powrotem na Victorię.

Cholernie mnie rozpraszała kreśląc palcem kształt ust wytatuowanych na mojej klatce.

- Co to za problem? - Ściągnąłem brwi i wytężyłem słuch.

Niespodziewanie Victoria zabrała mi telefon, a ja ze zdziwieniem obserwowałem jak kończy połączenie i rzuca go na bok. 

- Powiedziałeś żadnych telefonów. - Jej głos był cichy.

- Victoria.. - Przycisnęła swój palec do moich ust uciszając mnie.

- Nie. - Wczołgała się na mnie i zaczepnie zostawiała muśnięcia pod moim uchem. Przycisnąłem  rozpaczliwie jej talię, a ona zaczęła składać pocałunki na mojej twarzy i całować usta.

Wziąłem sprawy w swoje ręce, przytrzymałem ją bliżej swojego ciała i obróciłem tak, żebym to ja znalazł się na górze.

Złapałem jej nadgarstki, złączyłem nad głową by nie mogła się ze mną droczyć i złączyłem nasze usta.

Jęczała cicho, powodując we mnie wybuchy ekscytacji. Czułem jak ekstaza zalewa moje ciało, gdy usłyszałem jej głośny krzyk.

Powoli wybudziłem się ze snu, otworzyłem oczy i przystosowałem je do panującej ciemności, sen odszedł w zapomnienie, a jedyne co mi zostało to Victoria leżąca przy moim boku.

Włączyłem lampkę i chwyciłem Victorię, która szarpała się we śnie.
- Victoria.

Nadal głęboko tkwiła w swoim koszmarze i nawet moje lekkie potrząsanie nie było w stanie jej z niego wyrwać.

- Re. Kochanie. Obudź się.

Czułem jak ogarnia mnie panika, spróbowałem jeszcze raz.

- Re! - Mój głos stawał się głośniejszy ale ona nadal nie odpowiadała. - No dalej, Re.  Obudź się proszę!

- Nie. Zayn! - Moje źrenice zaczęły się poszerzać, słysząc jej nieustające krzyki. - Nie!

- Proszę, obudź się! Victoria!

Po zachłyśnięciu się świeżym powietrzem w końcu się obudziła. Była oszołomiona i miała szeroko otwarte oczy. Przez ten niezapomniany koszmar jej oddech był przeciągły i ciężki.

Zamknąłem ją w ciasnym uścisku ale siedziała w ciszy. Była kompletnie sztywna.

Nie wiedziałem co powiedzieć, ponieważ nigdy wcześniej nie miałem problemu z jej wybudzeniem.

Czułem jak cała się pode mną trzęsie, więc odsunąłem się trochę, by na nią spojrzeć.

- Wszystko w porządku? - zapytałem szybko.

Potrząsnęła głową i ukryła twarz w dłoniach.

Potarłem jej plecy aby dodać trochę otuchy ale ona nadal cała się trzęsła.

- Nie dotykaj mnie, proszę - powiedziała jakby w strachu.

Zdezorientowany zabrałem swoje ręce.

Odsunęła się i w ciszy wyszła z łóżka. Nie wiedziałem czy mam za nią biec czy pozwolić jej odejść. Nienawidziłem gdy nie mówiła mi co się dzieje.

Nigdy wcześniej nie widziałem jej w takim stanie. Nigdy wcześniej tak nie reagowała.

 Po krótkiej rozmowie z samym sobą odrzuciłem kołdrę na bok i wyszedłem z pokoju uprzednio zakładając spodnie. Zszedłem na dół do Victorii, która akurat wyglądała przez przeszkloną ścianę pomieszczenia.

- Victoria?
Popatrzyła na mnie przez swoje ramię, po czym wróciła do obserwacji miasta na dole.
 - Powiedz mi, co się dzieje? -szepnąłem
- Nie mogę. Zwłaszcza teraz - odpowiedziała cicho.
 Westchnąłem. 

- Dlaczego nie?!
- To tylko pogorszy sprawę.
- Może być jeszcze gorzej?- Zmarszczyłem brwi

- Nie martw się.
- Po prostu mi powiedz! - rozkazałem z frustracją, a ona odwróciła się nagle.
- W porządku. Ty mi się śniłeś. - Jej oczy były szeroko otwarte. - Nie Devon, po raz pierwszy to byłeś ty.
Cofnąłem się, jakby trzymała pistolet wycelowany wprost na mnie.  

-Co?

-To byłeś ty! - Rozpłakała się, jakbym naprawdę coś jej zrobił.
- To był tylko sen - szepnąłem.

- To było takie prawdziwe

- Ale nie jest. To był tylko sen. Tu jest rzeczywistość Victoria. Wiesz, że nigdy bym ci czegoś takiego nie zrobił! - Chwyciłem jej dłoń ale się odsunęła.
- Przestań! - Skrzywiła się.

- Victoria! - Wyrzuciłem dłonie w obronnym geście. - Spójrz na mnie.

Nie posłuchała, więc złapałem za jej ramiona 

- Spójrz mi w oczy, Victoria.

Nadal nic.

- Spójrz na mnie! Jestem cały Twój. Przecież wiesz, że nigdy nie dotknąłbym cię bez twojej zgody. Nigdy bym ci tego nie zrobił.

Spojrzała w dół a ja w końcu zauważyłem jak wraca do rzeczywistości 

- Przepraszam - bąknęła.
Odetchnąłem z ulgą i powoli przyciągnąłem ją w moje ramiona. 

- Już w porządku.

- Nie wytrzymam tego dłużej. - Jej łzy zaczęły spływać po policzkach, przylegając do mojej nagiej skóry. Trzymałem ją bliżej, a moje serce rozdzierało się na małe kawałeczki słysząc jej płacz.

Nienawidziłem, gdy płakała.

- Wytrzymasz. Już raz sobie z tym poradziłaś. Teraz też ci się uda.

Potrząsnęła głową, a łzy nadal kapały z jej policzków, więc cmoknąłem ją w czoło i przytuliłem mocniej.

***

Wróciłem z porannej przebieżki, a Eve położyła przede mną talerz ze śniadaniem. Podniosłem na nią wzrok. Nie spodziewałem się śniadania, bo nie widziałem jej wcześniej krzątającej się po kuchni, dodatkowo niedziela zawsze była jej dniem wolnym.

- Nie zjadł pan wczoraj śniadania - powiedziała z uśmiechem na twarzy.

Odwzajemniłem uśmiech. 

- Dziękuje. Victoria już wstała? - Nie mogłem przestać myśleć o tym koszmarze, który obudził ją w nocy.

Co za popieprzony sen... 

Ma koszmary o tym, że gwałci ją jej własny chłopak. Potrząsnąłem głową. To jednak nie wyjaśniało pozostałych rzeczy, które przede mną ukrywała.

- Tak, proszę pana. Właśnie bierze prysznic – powiedziała Eve.

Sprawdziłem na telefonie która godzina i skrzywiłem się lekko.

Było zbyt wcześnie.

Rozpraszając mnie momentalnie Eve postawiła przede mną malutki kubeczek z tabletką w środku. Westchnąłem.

Antydepresant: lithuim.

- Muszą być przyjmowane w trakcie posiłku.

Wziąłem pigułkę do ręki i spojrzałem na Eve. 

- Czuję się dobrze.

- Proszę Pana, myślę, że powinien je pan wziąć - nalegała.

Wywróciłem oczami. 

- Nie. - Odłożyłem ją na bok kontynuując jedzenie, Eve westchnęła i spojrzała na mnie rozczarowana.

Kątem oka zauważyłem Victorię, zbliżającą się do mnie. Powoli przełknąłem jedzenie patrząc na jej twarz.

- Hej. - Uśmiechnęła się nieśmiało, a ja oblizałem swoje usta widząc jak rozchwiana jest emocjonalnie.

- Hej.

Usiadła obok mnie i spojrzała w dół na tabletkę.

- Nie zamierzasz tego wziąć? - zapytała.

- Nie potrzebuję tego.

Victoria uniosła swoje brwi.

- Pomyśl o tym jak o nowym starcie. - Uśmiechnęła się. - Poczujesz się lepiej.

- Skąd to możesz wiedzieć? - Przeniosłem na nią wzrok.

- Wierzę w ciebie.

Spuściłem wzrok na swój talerz wypełniony jedzeniem.

- Czuję się tak, jakbym sięgnął dna - powiedziałem szczerze i spojrzałem na nią ponownie. W niepokoju złączyła brwi tworząc na czole małą zmarszczkę.

- To nieprawda.

- Nie mogę. - Potrząsnąłem głową.

- Właśnie, że możesz.

Wyjąłem tabletkę z tego przygłupiego głupiego kubka i wyrzuciłem przed siebie. 

- Nie mogę!

- Zayn..
- Przestań! - Wstałem, ale nagle zatrzymałem się, gdy zobaczyłem ostatnią osobę jaką chciałem widzieć w moim mieszkaniu.

- Wow, ale z ciebie dobry chłopak. -  Amber, ta suka...

- Amber! - Victoria wstrzymała oddech i podbiegła by ją uścisnąć.

- Tak bardzo za tobą tęskniłam, Re! - Uśmiechała się szeroko, a ja przewróciłem oczami.

- Ciebie też miło widzieć, Zayn - warknęła.

- Zostawię was same. - Lepiej, żebym odszedł nim stracę nad sobą panowanie.

- Momencik - rzuciła Victoria, na co tylko westchnąłem. - Zayn! Poczekaj. Dokąd idziesz?

- Będę w bibliotece - wymamrotałem.

- Zostań - zaproponowała, ale pokręciłem głową.

- Nie, nie mogę. Nie widziałyście się już jakiś czas.
- W końcu jej przejdzie ta niechęć. - Victoria ściągnęła brwi i odeszła.
Tak, racja. Ciągle to słyszę ale aktualnie się na to nie zanosi.

Jak powiedziałem tak zrobiłem, wszedłem do biblioteki i rozsiadłem się na jednej z kanap i zacząłem rozmasowywać swoje obolałe krocze.

Boże, czułem się jakbym miał eksplodować.

Masturbacja nie była tak przyjemna jak seks, ale to jedyne wyjście jakie mi zostało. Mogłem jeszcze sięgnąć po jakąś z zabawek erotycznych, ale bez Victorii to już nie zabawa.

I co ja mam, kurwa, teraz zrobić?!

Byłem kurewsko napalony.

Poczułem nie potrzebne wibracje w mojej kieszeni, więc chwyciłem dzwoniący telefon i szybko go odebrałem.

- Malik.
- Zayzay!

Zmarszczyłem brwi. Serio?! Myślę o seksie, a tu dzwoni moja popierdolona siostra. 

- Czego chcesz Waliyha?!

- Boże, uspokój się. Chce po prostu wiedzieć czy mogę do was wpaść..

- Victoria jest zajęta - przerwałem jej.

- Czym? Ignorowaniem ciebie? - zażartowała, a ja ułożyłem swoje usta w cienką linię.

- Przestań.

- Booooże, żartowałam przecież. No to mogę przyjść, proszę?

Westchnąłem poirytowany. 

- Dobra. Mark po Ciebie pojedzie.

- Yaaay! W takim razie do zobaczenia, Zoozoo.
- Zamknij się. - Irytacją wyraziłem swoje niezadowolenie. Odłożyłem telefon i poleciłem Markowi aby po nią pojechał.

Drzwi się otworzyły i zobaczyłem jak Amber i Victoria wchodzą do środka. Victoria zajęła miejsce obok mnie, a Amber wybrała inna kanapę.
Gdyby chociaż James tu był.... Zastanawiam się gdzie podziewa się ten dzieciak.

- Pomyślałyśmy, żeby do ciebie dołączyć. Kapitanie Samotniku - skomentowała Amber, ale ja nie odpowiedziałem.

- Amber zobaczyła światełko w tunelu i teraz spróbuje być miła. - Uśmiechnęła się Victoria.
- Nazywając mnie Kapitanem Samotnikiem? - wypaliłem bez ogródek, a Victoria figlarnie przewróciła oczami.

- Nie! Oczywiście, że nie! - Zachichotała Re.

Amber przewróciła oczami ale wiedziałem, że jej gest nie był tak szczery jak Victorii.

W jej niebieskich oczach widziałem coś demonicznego.

- Posprzątałam całe gówno, które za sobą zostawiłam. Pomyślałam, że powinieneś to wiedzieć. – Uśmiechnęła się bez przekonania.

Nadal nie pachnie to zbyt przyjemnie, suko.

- Dobrze dla Ciebie. To znaczy, że nie będziesz już wtykać nosa w nieswoje sprawy?

Na jej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia, a Victoria westchnęła rozczarowana.

- Skończyłam już z tym - oświadczyła gorzkim tonem.

Prychnąłem, bagatelizując jej słowa.

- Zayn. -  Victoria wzruszyła ramionami, jakby nie pojmowała czemu zachowuję się w ten sposób.

- Co? - Powtórzyłem jej gest a ona potrząsnęła głową.

- Ciągle taki sam. Masz problemy z panowaniem nad złością - docięła Amber, a ja przewróciłem oczami w politowaniu.

- Nie kochanie, poczytaj trochę o bipolarności.

Zaśmiała się, a ja poczułem jak przepływa przeze mnie uczucie wstydu i wrażliwości. 

- W końcu się skapnąłeś. Boże, zajęło Ci to dość dużo czasu.

- Amber - mruknęła surowo Victoria, a mój grymas się pogłębił.

- Och. - Amber zamrugała kilkakrotnie i w ciszy obserwowała jak idę w stronę drzwi.

Jedyne miejsce w jakim jestem bezpieczny to moje biuro, ale tak szybko jak w nim usiadłem okazało się, że jestem w błędzie, gdy tylko zobaczyłem wchodzącą Amber.

- Nie przeszkadzaj mi..

- Nie zamierzam. - Uniosła ręce w obronnym geście. - Przyszłam po prostu porozmawiać. Jak człowiek z człowiekiem. Mogę usiąść?
- Nie.
- Dzięki. - Weszła i usiadła na krześle, a ja rzuciłem jej piorunujące spojrzenie.
- Słuchaj, chce cię tylko przeprosić. Mój tata też był bipolarny i wiem jakie to jest ciężkie.

Westchnąłem 

- Nie potrzebuje twoich żałosnych historyjek.

- Owszem, potrzebujesz - odgryzła się. - To było ciężkie zarówno dla niego jak i dla ludzi z jego otoczenia.

- To chyba nie poprawi mi nastroju? - zapytałem całkiem szczerze.

- Re powiedziała, że dziś rano nie wziąłeś antydepresantów.

- Nikt tego nie rozumie. A ty już tym bardziej. 

- Może jeśli ze mną o tym porozmawiasz to zrozumiem. Jestem jedyną osobą która powie ci wszystko bez owijania w bawełnę. Więc albo powiesz to komuś kto będzie wybielał wszystko i ubierał w ładne słówka, albo po prostu opowiesz wszystko mi. To jak będzie, Zayn?

Skrzywiłem się. 

- Cały czas mnie obrażałaś. Czemu, do chuja, miałbym słuchać ciebie, kiedy wyolbrzymiałaś każdą moją najmniejszą wadę?
Dziewczyna zamrugała skonsternowana. 

- Ne sądziłam, że byłam..

- Tak, wiem.

- Słuchaj, ja tylko próbowałam być najlepszą przyjaciółką dla Victorii. Ona cię kocha, a ja boję się, że te te twoje epizody mogą się powtórzyć. Boje się, że możesz..

- Co? Skrzywdzić ją?! - przerwałem jej, gromiąc ją wzrokiem.

- Tak - przytaknęła, kiwając głową.
- Dobrze wiedzieć, że nadal masz o mnie tak kiepskie zdanie.

Westchnęła zdenerwowana. 

- Skrzywdziłeś ją w przeszłości.

- W przeszłości - powtórzyłem akcentując każde słowo.

Pokręciła głową. 

- Nie przyszłam tu po to, żeby o tym gadać. Chcę ci tylko pomóc.

- Dlaczego?! Dlaczego tak ci na tym zależy?

- Bo wiem, że Re cię kocha.

Nie powinna mnie kochać, ale szczęście uśmiechnęło się do mnie tamtego wieczora w kawiarni.

- Do czego zmierzasz?

- Chcę pomóc ci być lepszą osobą - zaoferowała Amber.

Prychnąłem pod nosem. 

- Nie potrzebuję twojej pomocy.

- No to kto inny ci pomoże?

- Sam sobie pomogę.

Tym razem to ona prychnęła głośno. 

- Nie bez powodu jesteś bipolarny.

- Jestem bipolarny bo istniejesz! Odpierdol się w końcu!

Spiorunowała mnie wzrokiem. 

- Nie. Potrzebujesz pomocy!

- Nie prowokuj mnie - ostrzegłem nisko, a ona momentalnie spokorniała.

- Staram Ci się tylko pomóc! Dlaczego mnie odtrącasz?
- Ponieważ, wszystko co do tej pory we mnie widziałaś to rozczarowanie.

Westchnęła, chwilę uspokajając swój gniew. 

- To nieprawda.

Dając ujście swojemu sceptycyzmowi uniosłem brew. 

- Dobra, może i jest to prawda. Ale tak było wcześniej - dodała. -Widziałam jak patrzyłeś na nią, gdy była w szpitalu. To była miłość. To znaczy tak, nadal Cie nienawidzę, ale chcę wszystko naprawić. Przez wzgląd na Victorię. - Wyciągnęła do mnie rękę a ja spojrzałem zaciekawiony.

- Przez wzgląd na Victorię? - zapytałem.

Pokiwała głową a ja westchnąłem. Nie wierzyłem, że naprawdę to robię.

Wziąłem jej dłoń i potrząsnąłem lekko.
- Robię to tylko dla Victorii - oświadczyłem, a ona przewróciła oczami.

- Tak, tak. Wiem, Malik

- Nie mów tak do mnie.

- Jeżu, dobra. - Wstała z miejsca i znowu westchnęła. - Poważnie, bipolarność dotyka wszystkich z otoczenia. Pigułki antydepresyjne mogą ci pomóc. Wystarczy, że będziesz je przyjmował przez miesiąc, na próbę.

Nie odpowiedziałem ponieważ Waliyha stanęła w drzwiach gabinetu.

- Siema, Zeus. - Uśmiechnęła sie i spojrzała na Amber. - Kto to jest?
Westchnąłem gardłowo. 

- Waliyha, to jest wredna przyjaciółka Victorii. Amber to moja siostra, Waliyha.
- Hej! - Uśmiechnęła się do niej Wal. - Swoją drogą, gdzie jest Re?

- Na dole. Zabiorę cię do niej - odpowiedziała z uśmiechem Amber.
- Ok, dołączę do was za chwilę - oznajmiła moja siostra.

Och, świetnie.

- Okej. Będziemy w bibliotece. - Amber wyszła z biura a jej miejsce zajęła Waliyha.

- O czym ona mówiła?

Zmarszczyłem brwi jakbym nie miał pojęcia do czego nawiązuje. 

- Co masz na myśli?

- Nie zgrywaj głupiego, Zee. Masz depresje?

- Nie, Waliyha. Nie mam.

- To co to było to o tych antydepresantach, czy coś tam?
Westchąłem. 

- Waliyha idź na dół zobaczyć się z Re.

- Zayn, powiedz mi. - W jej oczach widać było konsternację.

Dobra. 

- Jestem bipolarny.
Zamrugała kilkakrotnie, nie do końca zaskoczona.

- Dr Calvert cię zdjagnozowała?

Przytaknąłem podejrzliwie. 

- Wczoraj.

Uniosła brwi. 

- Ha! Dziwne.

- Co?

- Nic. To gdzie jest Re?

Skrzywiłem się. 

- W bibliotece.

- Okej, idę się z nią zobaczyć. - Wstała z miejsca i wyszła pospiesznie zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć.

Już rozumiem. 

Wiedziała, że jestem bipolarny, zanim zostałem jeszcze zdiagnozowany.

***

Nigdy nie myślałem, ze będę jedynym facetem w tym apartamencie. Trzy dziewczyny, pięć pudeł pizzy i dość duży płaski ekran na którym lecą miłosne filmy dla nastolatków, które wołał bym spalić na stosie niż oglądać.

Tak też zdecydowałem przebrać się do pracy. Potrzebowałem zająć czymś moje myśli. A każdy kolejny komentarz od królowej ździr, Amber zbiłby mnie z pantałyku i pchnął w dół stromego zbocza.

Już czułem jakbym się po nim toczył. Szczęśliwy w jednej chwili, pogrążony w smutku w następnej.
Wszedłem do kuchni, sięgnąłem po banana i poinformowałem Marka, że będę wychodził za kilka minut.
Dziewczyny siedziały na kanapie w salonie, śmiejąc się i gadając. Szczerze miałem nadzieję, że nie pobrudzą tych białych sof.
- Hej, Zayn! - Zatrzymałem się w półkroku, widząc jak Victoria podnosi się na równe nogi. - Gdzie idziesz?
Wzruszyłem ramionami. Mój nastrój raczej nie przypominał ich rozbawionych min. Ze mną i tak nigdy nikt dobrze się nie bawił.
Re zmarszczyła czoło i podeszła do mnie, opuszczając trzyosobową imprezę.
- Idziesz do pracy?
Przytaknąłem, a ona westchnęła rozdrażniona.
- Przecież mówiłeś, że dzwoniłeś, żeby wziąć sobie dzień wolnego? - Zamrugała skonsternowana.
Ponownie wzruszyłem ramionami.
- Zmieniłem zdanie.
- Chodź Re, przegapisz najlepszą część! - krzyknęła Amber, po czym rozległ się gromki śmiech.
- Zostań - poprosiła Victoria, a ja się uśmiechnąłem. Cóż, przynajmniej próbowałem się uśmiechnąć.
- Nie. Zabaw się z nimi, minęło trochę czasu od kiedy się ostatnio widziałyście. - Zamachałem dłonią w kierunku dziewczyn usadzonych w salonie, ale ona złapała mnie za rękę.
- Wszystko w porządku? - zapytała z miną pełną przejęcia, na co tylko przytaknąłem.
- Tak - skłamałem, przyklejając uśmiech na usta, ale nie dała się oszukać.
- O co chodzi?
Westchnąłem.
- Wiedziałaś?
Dziewczyna zamrugała skonsternowana.
- O czym?
- Że jestem bipolarny, zanim jeszcze mnie zdiagnozowała.
Victoria odetchnęła głębiej spuszczając wzrok, ale kilka sekund później ponownie na mnie popatrzyła.
- Tak.
Wypuściłem postrzępiony oddech, a ona niepewnie przygryzła dolną wargę.
- Wszyscy wiedzieliście. Nawet moja mała siostrzyczka!
- Myślałam, że już wiesz.. - zaczęła szeptem.
- Wiedzieli wszyscy oprócz mnie - syknąłem, gwałtownie przeczesując moje włosy. - Idę do pracy.
- Zayn. - Złapała mnie za rękę, zatrzymując w miejscu. - Dlatego wychodzisz? - zapytała smutno.
- Nie będzie mnie tylko kilka godzin - bąknąłem poirytowany. - Masz przecież Amber i Waliyhę.
- Zaczekaj. - Jej uścisk wokół mojej ręki zacieśnił się. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.
- Niektórych rzeczy lepiej nie mówić głośno - powiedziałem półgłosem, cmokając ją w czoło.
- Kocham cię - szepnęła.
- Ja ciebie też - odpowiedziałem, kierując się w stronę drzwi wyjściowych.
Dzięki wielkie za poinformowanie mnie, że jestem, kurwa, bipolarny.
Przybycie do pracy obfitowało w ciekawe wydarzenia. Nie wszyscy spodziewali się mojej obecności, ale dzięki temu mogłem przekonać się kto naprawdę pracuje i jeśli mam być szczery wszyscy sumiennie wykonywali swoje obowiązki.
No i kurwa, zajebiście dzięki wielki za to.
Leigh wstała zza swojego biurka z szeroko otworzonymi oczami.
- Pa..panie Malik - zaczęła, ale zaraz jej przerwałem.
- Do mojego biura - zażądałem, a ona podążyła za mną z nisko spuszczoną głową.
Odłożyłem swoją walizkę i wyjąłem zniszczone dokumenty, siadając za biurkiem.
- Mogłabyś mi to wyjaśnić?
Przygryzła wargę, a jej twarz momentalnie pobladła.
- Sir, tak strasznie mi przykro. To był wypadek. Nie chciałam. Byłam okropnie zabiegana i niechcący wylałam na nie kawę, ale..
- Oddychaj - skarciłem ją niskim głosem. - Powoli, wyjaśnij mi wszystko powoli.
Wzięła głęboki oddech i zaczęła ponownie.
- Niechcący wylałam swoją kawę na te papiery, kiedy je sortowałam. To moja wina! Tak strasznie przepraszam!
- Leigh. - Palcami skubnąłem czubek swojego nosa. - Wystarczy. Proszę - powiedziałem kładąc na biurku białą kopertę. - To dla ciebie.
Zamilkła by zaczerpnąć głęboki oddech, a jej oczy powoli zaczęły wypełniać się łzami.
- To moje wymówienie?
Zmarszczyłem czoło.
- Co?! Po prostu otwórz - poleciłem surowo.
Drżącymi dłońmi otworzyła kopertę, zerkając do środka, po czym zamrugała skonsternowana.
- To czek.
Nie pierdol! Serio?!
- Tak.
- Na dwadzieścia tysięcy funtów.
Osz, do kurwy nędzy! Po prosty go weź!
- Nie zwalnia mnie pan? - zapytała zszokowana.
Przewróciłem oczami, wzdychając z poirytowania.
- Nie, Leigh. Nie zwalniam cię.
- Ale co to za czek?! Nie rozumiem, to moja wypłata?
Czemu po prostu go nie weźmiesz?!
- To datek na ten twój projekt kościelny.
Czy co to tam organizujecie.
Szeroko otworzyła usta.
- Mówi pan serio?!
Przytaknąłem opryskliwie.
- O mój Boże!
Siedziałem nic nie mówiąc, a ona ciągle skanowała papier przed swoimi oczami. Możesz już wyjść. Ja pierdolę.
- Tak bardzo dziękuję! Dziękuję, sir! O mój Boże. Nasz ksiądz będzie przeszczęśliwy, dziękuję!
Kurwa, czemu ta dziewczyna musi tak wszystko przeżywać. Po prostu podziękuj i spierdalaj.
Zakryła usta dłonią, kiedy łza, tak, jebana łza, spłynęła po jej policzku. No kurwa serio?!
- Możesz już iść, Leigh.
- Tak bardzo dziękuję! - Podskoczyła w ekscytacji.
Już podziękowałaś! Ja jebe, przestań...
- To najmilsza rzecz na świecie! Dziękuję! - powtórzyła jeszcze wychodząc z mojego gabinetu i akurat minęła się z Adrianą, która uważnie przyglądała się jej dziwnemu zachowaniu.
- Co to było? - zapytała wskazując kciukiem za siebie.
- Zwykły datek. Da się coś z tym zrobić? - Uniosłem lekko zniszczone dokumenty i westchnąłem pod nosem.
- Już zrobiłam. Udało mi się uzyskać ich kopie do ponownego druku. Nie ma za co. - Położyła papiery na biurku z uśmiechem na ustach.
- Równie dobrze mogę je już sam posortować - bąknąłem rozdrażniony.
- Ja się tym zajmę. I tak masz już wystarczająco dużo na głowie. Lecisz do Irlandii we wtorek?
- Tak - odparłem oschle, a ona westchnęła. - Mam jutro jakieś spotkania? Nie licząc tego z Dwaynem?
Adriana zamilkła na chwilę, wyjmując swój telefon.
- Tak. Masz jeszcze trzy spotkania po tym z detektywem Dwaynem, a potem zwyczajowy protokół w dziale oprogramowania.
- Jakieś wieści od techników zajmujących się Malik Cellem? - zapytałem, podpisując ostateczną umowę z panią Steele i jej firmą.
Niezła ta jej firma, muszę przyznać.
- Tak, oferta jest nadal aktualna.
- Jeszcze się nad nią zastanawiam - bąknąłem, przypominając sobie wątpliwości mojego ojca.
- Wydaje mi się, że to dość dobra oferta.
- Wiem, ale Malik Cell ma ledwie rok. Ile czasu zajmie stworzenie oprogramowania na tablety i laptopy? Oferta jest dobra, ale nie jestem pewien czy przyjmować ją już teraz.
- Wydaje mi się, że powinieneś. Przynajmniej ponegocjuj trochę z technikami.
- Pracuję nad tym.
Tak jakby.
- A ten budynek w Nowym Jorku? - zapytała.
Tym już zajmę się osobiście. To prywatny projekt. Chcę zabrać Victorię do Ameryki. Będzie mogła spotkać się ze swoją matką, podczas gdy ja będę załatwiał interesy w Nowym Jorku.
Wydaje mi się, że ten pomysł przypadnie jej do gustu.
- Odwiedzę Nowy Jork w ciągu kilku najbliższych tygodni. Widziałaś ostateczne projekty architektoniczne? - Uśmiechnąłem się lekko, a ona pokręciła głową.
- Niesamowite. Już nie mogę się doczekać co z tego wyjdzie.
- Jak długo to zajmie?
- Około sześciu miesięcy, to naprawdę niewiele biorąc pod uwagę wysokość tego budynku.
- To dobrze - przytaknęła. - Powinnam odważyć się i zapytać o cenę?
- Nie - pokręciłem głową. - Jest kosztowny, ale wart swojej ceny.
- Podejmujesz impulsywne, ale mądre decyzje - rzuciła lekko oskarżycielskim tonem.
- Przemyślałem to wcześniej, więc nie powiedziałbym że ta decyzja została podjęta pod wpływem impulsu - zaoponowałem we własnej obronie. W gabinecie rozległ się dźwięk telefonu, więc podniosłem słuchawkę.
- Malik.
- Panie Malik, mówi Don Stewart z Malik Heritage Hotel w Nowym Jorku, jak się pan miewa?
- Dobrze, w czym mogę pomóc, panie Stewart? - Adriana wyszła z biura zostawiając mnie samego, a ja podszedłem do okna z słuchawką wciąż przy moim uchu, zerkając w dół na maleńkich ludzi.
- Chciałem tylko potwierdzić pańską rezerwację na termin od 23. do 28. września.  Nadal mówimy o zakwaterowaniu trzech osób?
Ja. Mark. Victoria. Zgadza się.
- Tak. Dziękuję.
W słuchawce rozległo się kilka bipnięć sygnalizujących kolejne połączenie, na co wywróciłem oczami.
- Coś jeszcze panie Stewart?
- Nie, sir.
- Dziękuję. Z niecierpliwością oczekuję naszego spotkania. - Rozłączyłem się, momentalnie odbierając oczekujące połączenie.
- Malik.
- Dzień dobry, panie Malik. Jak się pan ma? - zapytała kobieta w średnim wieku, co wywnioskowałem po jej głosie.
- Dobrze, a pani?
- W porządku, dziękuję. Nazywam się Elizabeth Fleetwood, jestem współzałożycielkę Fleetwood Enterprises.
Do drzwi gabinetu rozległo się pukanie, po czym do środka weszła Leigh trzymając w dłoni mój Malik Cell.
Gestem ręki wskazałem, żeby wyszła, ale ona zawahała się i szepnęła imię "Victoria", na co z powrotem zawołałem ją do środka.
- Elizabeth, miło mi cię poznać, jednak właśnie udaje się na ważne spotkanie, może mógłbym przekierować cię do mojej asystentki?
- Oczywiście, dziękuję za poświęcony czas.
- Nie, to ja dziękuję.
Odebrałem od Leigh komórkę, rozłączając swoją wcześniejszą rozmowę po uprzednim przekierowaniu jej na linię połączeń oczekujących.
- Połączenie na linii pierwszej. To ktoś bardzo ważny. Nazywa się Elizabeth Fleetwood. Współzałożycielka Fleetwood Enterprises. Jeśli będzie chciała zaaranżować spotkanie, możesz umówić nas nawet na jutro - poleciłem rzeczowym tonem Leigh, po czym odesłałem ją za drzwi, przykładając telefon do ucha.
- Victoria?
- Cześć - zachichotała. - Chciałam cię tylko zapytać, czy mogę wyskoczyć gdzieś dziś wieczorem? To coś jak babski wieczór.
Zmarszczyłem czoło.
- Tylko wy trzy?
- No tak.
- Nie.
Usłyszałem głębokie westchnięcie.
- Dlaczego nie?!
- Nie chcę, żeby Waliyha szlajała się po nocy.
- Nic jej nie będzie. Zajmiemy się nią.
- Nie.
- W takim razie możemy zabrać ze sobą Marka, albo Blaise'a?
Tym razem to moje westchnięcie zabrzmiało na linii.
- Okej, dobra.
- O której będziesz w domu?
Zerknąłem na zegarek na moim nadgarstku.
- Wpół do siódmej.
Victoria jęknęła niezadowolona.
- To jeszcze trzy godziny.
- I tak nie będzie cię w domu - bąknąłem.
- Właśnie, że będę. Będziemy wychodzić dopiero koło dziewiątej.
- Nie czekaj. Po prostu idź i baw się dobrze. Potrzebujesz trochę rozrywki.
Victoria właściwie nie posłuchała mnie w ogóle. Kiedy wróciłem do mieszkania Amber już nie było, ale Waliyha nadal krążyła po apartamencie.
- Myślałem, że wychodzicie? - zapytałem skonsternowany, wchodząc do salonu. Zatrzymałem się na trzystopniowych schodkach, a Victoria zmarszczyła czoło.
- Miałeś być w domu godzinę temu! - skomentowała Waliyha.
- Coś zatrzymało mnie w pracy - skarciłem ją, a Victoria wywróciła oczami.
- Postanowiłyśmy odłożyć babski wieczór na przyszły tydzień - wyjaśniła Re, na co skinąłem głową i założyłem ręce na piersi.
- Gdzie Amber?
- Pojechała do domu - westchnęła Waliyha. - Tu jest tak nudno! Czemu nie możemy iść do kina?!
Na twarzy Victorii wykwitł uśmiech.
- To całkiem dobry pomysł!
- Absolutnie wykluczone - oznajmiłem protekcjonalnie, a obie dziewczyny momentalnie spochmurniały. Ja pierdolę. - Ale jeśli naprawdę tak bardzo chcecie gdzieś wyjść to idźcie.
Waliyha podniosła się z kanapy, ale Victoria nadal nie ruszyła się z miejsca.
- Chyba powinnyśmy.
- Może innym razem - bąknęła Victoria, a Waliyha westchnęła rozdrażniona.
- O której mama kazała ci wracać do domu? - zapytałem, a ona z pożałowaniem uniosła brew.
- Och, więc teraz jestem piątym kołem u wozu? W czymś przeszkadzam? - zapytała z niedowierzaniem, a Victoria zaśmiała się cicho.
- Nie przeszkadzasz - odpowiedziała.
Mów za siebie.
- I tak miałam spadać. Umówiłam się na wspólną naukę..
- Umówiłaś się?!
- Na wspólną naukę! Umówiłam się na naukę! - wyjaśniła z naciskiem na każde słowo w efekcie czego przewróciłem oczami. - Jezu, chodziło mi o moje koleżanki, nie kolegów.
- Cieszę się, że wreszcie ujawniłaś swoja orientację, siostrzyczko - rzuciłem zaczepnie, a ona wciągnęła powietrze przez szeroko otwarte usta i zdzieliła mnie w ramię.
- Nie jestem lesbijką!
- Taaa, Blaise cię zawiezie - oświadczyłem powstrzymując śmiech, a ona dopiła resztę tego co miała w szklance, po czym przytuliła Victorię i mnie.
- Kocham cię, brachu. Pa, Re!
- Pa Waliyha - pożegnała ją Victoria, co wziąłem za znak swobodnego oddalenia się do mojego gabinetu na piętrze.
Odłożyłem walizkę na biurko i usłyszałem drobne kroki za plecami.
- Jesteś na mnie zły? - zapytała Victoria, zatrzymując się i bawiąc się swoimi palcami.
- Czemu tak myślisz?
- Bo wiedziałam o tym, że jesteś bipolarny nawet zanim sam się o tym dowiedziałeś - skrzywiła się swoim doborem słów, a ja pokręciłem głową.
- Nie, już mi przeszło. - Zmarszczyłem czoło.
- Ale kiedy była tu Amber wydawałeś się urażony.
Westchnąłem pod nosem.
- Nic mi nie jest.
- Na pewno?
- Victoria, przestań kwestionować to co mówię.
Dziewczyna spuściła głowę, a ja momentalnie pożałowałem swoich słów.
- Przepraszam, staram się ci tylko pomóc.
- Ja tobie też. Wiem jak się czujesz.
Po chwili podniosła na mnie wzrok i wyglądała na spokojniejszą.
- Ciężko mi dzielić się z tobą moimi myślami.
To samo tyczy się mnie, bo nie nienawidziłem tych wszystkich myśli, a jeszcze gdy już wiedziałem co mi dolega sprawy się pogorszyły.
Jestem, kurwa, bipolarny! Część mnie wiedziała to już dawno temu, natomiast druga część nadal wypierała to z podświadomości.
Nie mogłem uwierzyć, że aż tyle czasu zajęło jej postawienie mi diagnozy. To już moja siostra mogła zrobić to wcześniej i to za darmo!
I z powodu tej jebanej słabości muszę brać te antydepresanty?!
Te prochy sprawią, że będę gardził sobą jeszcze bardziej, bo wychodzi na to, że nie mam dostatecznej kontroli nad swoim gniewem.
Trzy tygodnie to kurewsko dużo czasu, a mimo to udało mi się nie wybuchnąć i to jeszcze z tym moim temperamentem, więc wydaje mi się, że dam radę wytrzymać bez tych jebanych prochów.
- Zayn, słuchasz mnie? - zapytała ostrożnie Victoria.
- Co?! - warknąłem, a ona momentalnie otrzeźwiała.
- Powiedz mi co się dzieje. Nie często widuję cię w takim stanie.
- To działa w obie strony, Victoria.
Dziewczyna westchnęła zrezygnowana.
- Nie chcę.. - urwała w połowie i przygryzła dolną wargę. - Nie chcę cię zranić. Dopiero co dowiedziałeś się, że jesteś bipolarny, a ja miałabym jeszcze dokładać ci moich problemów..
- Twoje problemy są moimi problemami. Chcę ci pomóc.
- Ale nie możesz!
- Sprawdź mnie - rzuciłem, mrużąc lekko swoje oczy, a ona jęknęła gardłowo.
- Czemu chcesz wiedzieć?!
- Bo cię kocham! Chcę uwolnić cię o tych demonów, które mi cię zabierają! Kurwa, Victoria, po prostu mnie posłuchaj. Chcę ci pomóc!
Spuściła wzrok, wzdychając po cichu, po czym zwilżyła swoje usta językiem.
- Okej - szepnęła.
- Powiedz mi wszystko - zachęciłem cicho.
Victoria zaczęła bawić się swoimi drżącymi palcami, coś czego doświadczyłem już pierwszego dnia kiedy się poznaliśmy.
- Nie mogę znieść twojego dotyku. Nie widzę wtedy ciebie - urwała na moment, przełykając ślinę a jej słowa niczym ostry nóż przedzierały się przez moją mroczną duszę. - Widzę Devona.
Spuściła głowę, przygryzając dolną wargę, a po chwili zaczęła kontynuować.
- Kiedy mnie całujesz, przytulasz...Widzę i czuję tylko Devona. Nienawidzę tego. Nienawidzę tego, kiedy mnie dotykasz.
Co?
Dłonie zaczęły mi drżeć.
- Nie czuję miłości - oświadczyła z oczyma wypełnionymi konsternacją i oszołomieniem.
Ale przecież to ty pokazałaś mi czym jest miłość...
- Słyszę, jak mówisz, że mnie kochasz i wiem, że tak naprawdę jest, ale muszę zdobywać się na ogromnie dużo, żeby w to uwierzyć. I czasem nawet mi się udaje. Za bardzo na siebie naciskam. Nie mogę już tego znieść! Widzisz, teraz patrzę na ciebie i wiem, że to ty, ale gdybyś tylko zbliżył się odrobinę przed oczami staje mi Devon!
Zamilkła na chwilę przyglądając mi się w zagubieniu. To już nie moja Victoria. Dziewczyna stojąca przede mną to ta sama, którą znalazłem w tamtym opuszczonym budynku, kiedy prawie ją straciłem. Wiedziałem, że było to dla niej strasznym wspomnieniem, ale mi też nie było łatwo przypominać sobie widok jej wiotkiego ciała, kiedy leżała tam prawie bez życia.
Łzy powoli zaczęły spływać po jej policzku, a ja tak bardzo chciałem skryć ją w swoich ramionach, ale nie mogłem się ruszyć. Stałem zszokowany słowami wydobywającymi się z jej ust, a mój umysł zapobiegawczo wmurował moje stopy w ziemię.
Ona nie chciała mojego dotyku.
Nienawidziła go.
Jej słowa wreszcie dotarły tam, gdzie powinny.
- Twój dotyk przypomina mi o Devonie.
Czułem niechciane dreszcze i gęsią skórkę na całym ciele. Nigdy nie chciałem zostać porównany do Devona, a co gorsza...
Nie chciałem by mój dotyk, moje uczucie przypominało o dotyku gwałciciela.
Wszystko jednak przyjąłem do wiadomości. Każde jedno słowo.
Nie ruszyło mnie to fizycznie, ale w duchu... No tak... Zdmuchnęło mnie to z powierzchni ziemi.
Już wiedziałem czemu nie chciała mi tego powiedzieć.
Bolało.
Słowa, których nigdy nie spodziewałem się usłyszeć, dobiegające od dziewczyny, którą kochałem najmocniej na tym świecie, za którą oddałbym życie... Kompletnie się ich nie spodziewałem.
Takie chyba są konsekwencje bycia ofiarą. Co ja mam teraz zrobić?!

***

Mój umysł pracował spokojniej podczas dnia, mógł wtedy zwolnić ustatkować myśl na jednej rzeczy, jednak w ciągu nocy szalał jak bestia. 

Po tym jak Victoria zdradziła mi swój sekret, nie dotknąłem jej ani razu. Nie wiedziałem czy to dlatego, że nie chciałem sprawiać jej dyskomfortu, czy może po prostu dlatego, że nie chciałem być porównywany do kogoś takiego jak Devon, ale mniejsza z tym. 

Zdystansowałem się do niej fizycznie.

Nie chciałem tego robić, ale bagaż który niosłem na ramionach robił się coraz cięższy i z każdą chwilą niosło mi się go coraz trudniej. Nie wiedziałem ile jeszcze wytrzymam.

Przysunąłem się bliżej krawędzi łóżka sprawdzając czas na zegarku. 01:47. 

Momentalnie jednak wyrwałem się z zamyślenia, czując jak Victoria zaczyna wiercić się pod kołdrą. Jęczała i powtarzała w kółko "nie", więc złapałem ją lekko za ramiona i potrząsnąłem, by wybudzić ją zanim sen stanie się naprawdę nieprzyjemny. 

Jedną ręką sięgnąłem do lampki nocnej i zapaliłem ją, a gdy pokój rozjaśniła ciepła poświata dostrzegłem jak dziewczyna mocno marszczy brwi.

- Victoria!

Krzyknęła nagle, szeroko otwierając oczy i niespodziewanie wybudzając się ze swojego snu. Pierwszym odruchem było przyciągnięcie ją do siebie w uścisku, ale byłem unieruchomiony.

Nie mogłem jej dotknąć.

Victoria zamrugała skonsternowana, przystosowując swój wzrok do panującego światła, a ja powoli zdjąłem dłonie z jej ramion. 

- Już w porządku - zapewniłem. - To tylko sen.

Po krótkim kontakcie wzrokowym, sięgnąłem by wyłączyć lampkę i ponownie położyłem się w nadziei choć krótkiego snu. Nie było to jednak łatwe.

Nigdy nie jest. 

__________________________________________________________

Rozdział tłumaczony przy współpracy cudownej @Anetenka69  !!!

Dziękuję misiu! :D 

Podziękujcie jej na twitterze jeśli to nie problem dla Was :) na pewno będzie jej miło, a odwaliła kawał dobrej roboty :D 

PS. rozdział jest sprawdzony tylko po części, ale nie chciałam już Was dłużej przetrzymywać, a ja tez nie mam za dużo czasu już bo musze szykować się na impreze rodzinną więc poprawię wieczorem najwyżej :p

Kolejny rozdział pojawi sie w następną niedzielę i teraz będą pojawiały się tylko w niedziele rozdziały Frosta. Ewentualnie gdybym złapała jakoś więcej czasu to może uda mi sie wrzucić kiedyś coś wcześniej :) Dziękuję ogromnie za wyrozumiałość, jeśli jednak jeden rozdział tygodniowo jest dla Was niewystarczający to dajcie mi znać i na przykład gdybyście chcieli żeby ktoś inny przejął tłumaczenie to zrozumiem. Oczywiście ogromnie związałam się z tym fanfikiem bo to już trzecia część i nadal chciałabym go tłumaczyć, ale czasem na serio ciężko jest mi to wszystko jakoś ze sobą pogodzić, żeby nikt nie był stratny, ale na serio zrozumiem jeśli będziecie chcieli żebym oddała je komuś innemu. Dogadajcie się między sobą na przykład w komentarzach tutaj pod spodem i dajcie mi znać co żeście uzgodnili.

Love yall so much, dziękuję za czytanie i cierpliwość :) xx